Jezioro Żarowieckie (kaszubski Jezioro Pioszniccze) jezt polodowcowym jeziorem rynnowym, otoczonym 100 metrowymi wzgórzami morenowymi, które na zachodnim brzegu porośnięte są przez lasy, a na południu zachwycają wrzosowymi dywanami. I co ciekawe jezioro położone jest poniżej poziomu morza. Jak glosi jedna z otaczających je legend, nad jego wschodnim brzegiem wznosił sie kiedys zamek, który zapadł się pod ziemię, kryjąć na zawsze uspionych rycerzy i piękna księżniczkę, która w nim mieszkała. W dwudziestoleciu międzywojennym jezioro znaazło się na granicy pomiędzy II Reczypospolitą, a Niemcami i prze długie lata stanowiło jedyny element łączący Nadloe (jedyna polska wieś po zachodniej stronie jeziora). Przeprawy nadolan przez jezioro przeszły do historii - do dziś ich tradycja jest kultywowaną przez coroczną, wodno i pieszą pielgrzymkę z Nadola do Żarnowca na odpust Św. Anny. Jezioro Żarnowiec to raj dla wędkarzy i przyrodników, podwodne łaki, skupiska roslin, głębokie wody sprzyjają obfitości ryb, to jedno z jezior najzasobniejszych w szczupaka w Polsce. Okolice jeziora to raj dla miłośników przyrody. W niedużej odległości od jeziora istnieje 10 rezerwatów przyrody, 2 obszary chronionego krajobrazu oraz 57 pomników przyrody. Atrakcją dla turystów i milosników ornitologi są bezpośrednie okolice jeziora tzw. okolice błotne, leżące w granicach rezerwatów i parków krajobrazowych: Bielawskie Błoto, Wierzchucińskie Błota czy Karwieńskie Błota. Spacer w tych rejonach jest zorganizowany w scieżki dydaktyczne ktore opisują niezwykłe żyjące tu rosliny i zwierzęta. Na podmokłym terenie moxna zaobserwować żurawie podczas przystanku w podróży do skandynawii. Współcześnie jezioro jest największym w rejonie Kaszub Północnych akwenem pozbawionymstrefy ciszy, to też od lat przyciąga nad swe brzegi amatorów sportów wodnych. Jedą z atrakcji jest rownież spacerowy rejs statkiem "Nadolanin", lub pelen wrażeń rajd wodny jedną z dwóch szybkich łodzi motorowych. Ciekawą atrakcję dla entuzjastów sportów motorowych stanowić będzie bicie rekordu prędkości łodzi tego typu podczas imprezsezonowych. Wszystkie wspomniane jednostki cumują w sezonie przy przystani w Nadlolu. rodzaj jeziora - rynnowe powierzchnia - 1432 ha długość i szerkość - 7,6 x 2,6 km głębokość maksymalna - 19,4 m rzeki zasilające - Bychowska Struga, Piaśnica rzeki wypływające - Piaśnica

Discovered in 1818, the largest natural curiosities in Poland. It is located 15 km from Puck, in the village of Mechowo, on the edge of the Darżlubskie Forest. The largest cave is about 61 meters long. In the middle of the upper corridor, there is a chamber crowned with a dome of extraordinary colors and stalactite formations, one of which, due to its shape and color, is called the Bleeding Heart.

U granic wioski Krępkowice spoczywa krzyżacki kamień graniczny, a w pobliżu rośnie potężny dąb szypułkowy znany jako Świętopełkowy. Jego wiek szacuje się na około 650 lat, choć niektórzy historycy są skłonni przypisać mu nawet 1100 lat. Jedno jest pewne – to najstarszy dąb na Kaszubach. Pomimo stosunkowo niewielkiego obwodu, około 8 metrów, wyróżnia się bardzo cienkimi słojami ze względu na wzrost na suchej, jałowej i piaszczystej glebie. Mierzący około 20 metrów dąb prezentuje się wspaniale zwłaszcza późną wiosną i latem, gdy jego korona w całości pokryta jest intensywnym i gęstym okryciem liści. Oznakowana ścieżka edukacyjno-przyrodnicza prowadzi do tego dębu oraz do pobliskiego jeziora Brody.

Wzgórze Sobótka, wznoszące się na północno-wschodnim krańcu Ręboszewa, to jedno z najbardziej malowniczych punktów widokowych na Kaszubach. To przypuszczalnie prehistoryczne święte miejsce, dziś oferuje odwiedzającym wyjątkowe panoramy. Ze szczytu wzgórza, na wysokości 221,3 m n.p.m., można podziwiać widok na malownicze jeziora Brodno Małe i Kłodno, a także na urokliwą dolinę rzeki Raduni, która przecina trasę z Kartuz do Bytowa. Na szczycie wzgórza stoi zrekonstruowany wiatrak, a utwardzona droga prowadzi aż na samą górę, dzięki czemu można tu dotrzeć pieszo lub samochodem. Przy trasie znajduje się parking, z którego spacer na szczyt zajmuje około 15 minut. Sobótka to nie tylko punkt widokowy, ale także idealne miejsce na relaks – trawiaste zbocza sprzyjają leżakowaniu, a stylowa kawiarnia oferuje m.in. lokalne wypieki. Wzgórze Sobótka stanowi świetną bazę wypadową dla wycieczek w różne strony Kaszub, m.in. do pobliskich miejscowości Chmielno, Sulęczyno czy Wieżyca. To miejsce zachwyca pięknem krajobrazu o każdej porze roku, a dostępny dojazd i życzliwość miejscowej ludności sprawiają, że każdy odwiedzający czuje się tu mile widziany.

Cypel Rewski, nazywany lokalnie Szperkiem, to wąska, piaszczysta mierzeja o długości około kilometra, która sięga w głąb Zatoki Puckiej, oddzielając jej ciepłe, spokojne wody od bardziej słonych i chłodniejszych z rejonu Zatoki Gdańskiej. Ten naturalny twór powstał dzięki prądom morskim, a jego kontynuacją jest podwodny wał, zwany Rewą Mew, rozciągający się w stronę Mierzei Helskiej. Przy niskim stanie wód piaszczysty cypel znacznie się wydłuża, a na powierzchni wody pojawiają się wysepki i mielizny – efekt zmieniającego się poziomu wód w zatoce. Cypel jest popularnym miejscem dla miłośników sportów wodnych, takich jak windsurfing i kitesurfing, dzięki osłonie od wiatru, którą zapewnia jego unikalne położenie. Amatorzy nurkowania znajdą tutaj trzy wraki statków, co wzbogaca atrakcyjność miejsca o możliwość eksploracji morskiego dna. Jednym z wyjątkowych wydarzeń odbywających się w Rewie jest „Marsz Śledzia” – doroczna wyprawa, podczas której śmiałkowie pokonują płycizny mierzei pieszo, kierując się do Kuźnicy na Helu. Trasa, o długości około 12 km, częściowo wymaga przepłynięcia przez głębszy kanał, zwany Głębinką. Cypel Rewski, położony w pięknej scenerii Zatoki Puckiej, stanowi nie tylko atrakcję krajobrazową, ale również jedną z najciekawszych przyrodniczo i kulturowo lokalizacji na Kaszubach.

Zlewisko trzech rzek: Motławy, Starej Raduni i Czarnej Łachy

Wykonana w 1792 roku przez Jakuba Jentzna, została ufundowana przez sołtysa z Dziewięciu Włók. Dzwonnica jest konstrukcji drewnianej, oszalowanej deskami. Półkoliste otwory bramne posiadają dwuskrzydłowe wrota. Piętro nakryte jest czterospadowym dachem zwieńczonym iglicą. Dzwonnica stoi w miejscu nie istniejącego gotyckiego kościoła i przyległego do niego cmentarza. Decyzją z dnia 27 października 1973 roku dzwonnicę wpisano do rejestru zabytków. Budowla została wyremontowana w 2006 roku.

Zabytkową atrakcją i wizytówką Koszwał jest dom podcieniowy z 1792 roku. Jest to najlepiej znany obiekt zabytkowy na terenie gminy. Ozdobą domu są przede wszystkim trzy bogate szkieletowe szczyty wypełnione małą cegłą, tzw. holenderką. Jego podcień wsparty jest na siedmiu słupach. Do sieni prowadzą barokowe drzwi. Układ wnętrza, z niewielkimi zmianami, jest pierwotny. Dodatkowym elementem dekoracyjnym są dwa potężne kasztanowce rosnące po obu stronach podcienia.

Pod koniec lat 90-tych XX wieku, w centrum Koszwał, w miejscu dawnego kościoła luterańskiego stanął obiekt sakralny o stylizowanych cechach gotyckich. Na zewnętrznych ścianach kościoła stworzono lapidarium 5 zabytkowych płyt nagrobnych, które zostały przypadkowo odnalezione w 1998 r. Płyty z XVII i XVIII wieku były umieszczone w posadzce ówczesnego luterańskiego kościoła, nad kryptami najzamożniejszych gospodarzy, tzw. gburów. Przy każdej z nich znajduje się tablica informująca do jakiej rodziny należała płyta, kto spoczywał w krypcie oraz kiedy zmarł.

Dom podcieniowy zbudowany został w 1731 roku. Podcień został podparty na ośmiu słupach podpierających piętro z ozdobną elewacją o konstrukcji szkieletowej, co nadaje mu charakterystyczne cechy budynków należących do osadników olęderskich. Ilość słupów w podcieniu mogła wynosić od czterech do nawet dziewięciu sztuk, co świadczyło o zamożności właściciela, a dokładnie o powierzchni posiadanej ziemi licznej we włókach. Wewnątrz nad drzwiami do sieni wyryto inicjały właścicieli oraz rok budowy. W sieni można zobaczyć ozdobną, drewnianą galerię, która prowadzi do pomieszczeń na piętrze. Na początku XIX wieku drewniane ściany domu zostały zastąpione murowanymi, wypełnionymi drobną cegiełką (tzw. holenderką), i otynkowano. Odnowiony zabytek wpisuje się w ciąg działań służących ożywieniu Szlaku Mennonitów, biegnącego z Gdańska przez Żuławy Gdańskie.

Zamek Joannitów w Skarszewach, położony na stromym cyplu wału morenowego w zakolu rzeki Wietcisy, to jeden z najstarszych i najciekawszych zabytków regionu. Pierwotnie w miejscu zamku istniał gród, funkcjonujący od VIII do XIII wieku. W XIII wieku Joannici wznieśli na jego terenie pierwsze ceglane budowle, które zapoczątkowały powstanie gotyckiej warowni. Zamek, nazywany później Zamkiem Wysokim, odgrywał kluczową rolę w historii Pomorza.W XIV wieku zamek został rozbudowany, obejmując część mieszkalną z dziedzińcem i gospodarczym podzamczem. W 1370 roku przeszedł w ręce Krzyżaków, którzy otoczyli dziedziniec murami z bramą i basztami. Podczas najazdu husytów w 1433 roku warownia została spalona, jednak szybko ją odbudowano. Zamek wielokrotnie przechodził z rąk do rąk, aż w 1466 roku, po wojnie trzynastoletniej, trafił pod panowanie polskie.Od 1611 do 1772 roku warownia była siedzibą wojewodów pomorskich i sądu grodzkiego. Podczas szwedzkiego najazdu w 1629 roku zamek został spalony i odbudowany dopiero na przełomie XVII i XVIII wieku. W XVIII wieku budowla zaczęła popadać w ruinę. Po przejęciu Skarszew przez Prusy w 1772 roku część zamku rozebrano, a pozostałości adaptowano na magazyn solny.W XIX wieku dalsza eksploatacja obiektu doprowadziła do jego zniekształcenia. Gotyckie piwnice oraz fragmenty parterowych murów, zawierające renesansowe obramowania drzwi i okien, przetrwały dzięki pokryciu budynku dachem. W latach 1982–1989 przeprowadzono gruntowny remont i przystosowano wnętrza zamku na potrzeby kulturalne. Obecnie zamek jest siedzibą Gminnego Ośrodka Kultury i Biblioteki Publicznej.Współczesny obiekt, choć znacznie odbiega od pierwotnego założenia, wciąż zachowuje ślady swojej bogatej historii. Do najciekawszych elementów należą sklepione piwnice, fragmenty murów oraz miejsce związane z Józefem Wybickim, autorem polskiego hymnu narodowego, który w latach 1762–1765 odbywał tu swoje pierwsze praktyki prawnicze.

Ratusz miejski w Skarszewach, usytuowany przy południowo-zachodnim narożniku rynku, to jeden z najstarszych budynków w mieście, którego historia sięga XVIII wieku. Powstał z cegły i przetrwał niszczycielskie pożary w latach 1709, 1712 i 1714. W XIX wieku ratusz był siedzibą władz miejskich, a jego dach wieńczyła drewniana wieżyczka z zegarem, który odmierzał czas mieszkańcom aż do 1945 roku.W XVIII wieku domy pod numerami 14 i 15 zostały połączone wspólnym dachem, tworząc jeden kompleks. Budynek pełnił funkcję administracyjną aż do okresu II Rzeczypospolitej, kiedy władze miejskie wybudowały nowy ratusz w sąsiedztwie, a stary ratusz został przekształcony na mieszkania. Współcześnie budowla ta, będąca świadkiem dziejów Skarszew, stanowi cenny zabytek i ważny element miejskiego krajobrazu.Pierwotny ratusz, według niepotwierdzonych przekazów, znajdował się w centrum rynku, jednak jego dokładna lokalizacja pozostaje nieznana.

Dom pod Gutenbergiem, to barokowy budynek z II połowy XIX wieku, którego historia związana jest z drukarstwem. W jego murach przez wiele lat funkcjonowała drukarnia, gdzie powstawały książki, w tym o historii Skarszew, oraz lokalne wydawnictwa, takie jak gazeta "Dziennik Skarszewski".Fasada budynku zachwyca zachowaną barokową elewacją, w której umieszczono medalion przedstawiający prawdopodobnie Johannesa Gutenberga, uważanego za ojca drukarstwa. Nad jednym z okien widoczna jest pełnoplastyczna główka kobieca, a okna zdobią wklęsłowypukłe opaski z roślinnymi ornamentami. Charakterystycznym elementem elewacji jest balkon na piętrze z ażurową balustradą, który dodaje budowli lekkości i elegancji.Dom pod Gutenbergiem, będący piętrowym budynkiem z niską kondygnacją strychową, stanowi dziś świadectwo historycznego znaczenia drukarstwa w Skarszewach. Elewacja frontowa, z wyraźnymi akcentami dekoracyjnymi, przypomina o wielowiekowej tradycji i lokalnym dziedzictwie kulturowym.

Dom Wojewodów, to imponująca budowla z pierwszej połowy XVIII wieku, której historia jest nierozerwalnie związana z tradycją i dziejami Skarszew. Wzniesiony na planie zbliżonym do kwadratu, na spadzistym terenie, wyróżnia się wysokim cokołem mieszczącym beczkowo sklepione piwnice, które przetrwały do dziś.Według tradycji budynek ten miał należeć do Józefa Wybickiego, autora polskiego hymnu narodowego, lub jego wuja Michała Niskiego, który w XVIII wieku pełnił funkcję podwojewodziego. Nazwa "Dom Wojewodów" nawiązuje do okresu, gdy wojewodowie pomorscy, zmuszeni prawem do urzędowania w określonych dniach i godzinach, kwaterowali w mieście. Było to konieczne, gdyż ich pierwotna rezydencja – Zamek Wysoki – znajdowała się wówczas w ruinie, a Zamek Średni oferował zbyt małą przestrzeń.Dziś Dom Wojewodów jest jednym z najważniejszych zabytków mieszczańskiej architektury Skarszew, przyciągając uwagę zarówno swoją okazałą formą, jak i zachowanymi elementami historycznymi, takimi jak kolebkowe sklepienia piwnic.

Kościół wybudowano w latach 1730-1733 w stylu późnego baroku jako zbór ewangelicki w miejscu wcześniej istniejącego obiektu, spalonego w 1719 r. Świątynię często przebudowywano. W 1904 roku do budynku kościoła dobudowano wieżę z małym wierzchołkiem. Od roku 1917 do 1927 wieża kościoła miała płaskie zwieńczenie. Kolejny remont kościoła wykonano w 1922 r. Przerobiono m.in. późnobarokowy ołtarz z około 1730 r. pierwotnie posiadający ambonę z bogatym zwieńczeniem w formie baldachimu. Od 1927 r. wieża posiada swój dzisiejszy kształt (charakterystyczny hełm). Na początku XXI w. kościół przeszedł gruntowną modernizację: od strony północnej kościoła dobudowano zakrystię, naprawiono i odrestaurowano zegar na wieży kościelnej, odnowiono elewacje, zakupiono nowe mosiężne żyrandole i stacje drogi krzyżowej, ułożono posadzkę z marmuru, zamontowano stylizowaną mosiężną balustradę, z nowym krzyżem w prezbiterium. Kościół otrzymał nowe ławki, ołtarz, ambonę.

Jest to trójkondygnacyjny budynek mieszkalny wybudowany w 1905 w stylu secesyjnym. W latach 1985-1987 kamienica została zaadaptowana na cerkiew.

Samolot LIM 29 w 1989 roku został podarowany mieszkańcom Miastka przez Mirosława Hermaszewskiego - pierwszego i jedynego w dotychczasowej historii Polaka, który odbył lot w kosmos. Na pamiątkowej tablicy wyryto napis "Ku chwale polskich skrzydeł w 50. rocznicę wybuchu II wojny światowej – mieszkańcy Miastka”.

Wieża ciśnień została zbudowana w 1928 roku razem z innymi elementami centralnego wodociągu miejskiego - ujęciem wody, stacją pomp i uzdatniania wody oraz całą siecią wodociągową. Wodę czerpano z trzech studni głębinowych oraz z rzeki Studnicy i podawano bezpośrednio do miejskiej sieci wodociągowej z wykorzystaniem pomp tłokowych. Niezużytą częścią wody napełniano zbiornik wieżowy, który odgrywał rolę rezerwowego i wyrównującego ciśnienie. W wyniku ostrzału artyleryjskiego w 1945 r. został zniszczony dach wieży oraz ściana osłonowa głowicy (w płaszczu zbiornika naliczono ponad 500 przestrzelin). W ramach modernizacji sieci wodociągów w latach 1978-1984 wykonano gruntowny remont wieży ciśnień. W 2006 roku została sprzedana prywatnemu właścicielowi.

Wzniesiony tuż przed I wojną światową neogotycki budynek sądu z czerwonej cegły, połączony ze szkołą muzyczną im. Fryderyka Chopina pierwszego stopnia

Dom podcieniowy w Markusach, datowany na rok 1789, położony jest malowniczo na cyplu nad rzeką Tiną. Został zbudowany dla właściciela o inicjałach B.P., a w XIX i XX wieku przeszedł liczne remonty. Ostatnim właścicielem przed 1945 rokiem był Otto Goertz, o czym świadczą jego inicjały „OG” oraz data remontu „1934” widniejące na chorągiewce szczytowej. Dom wraz z budynkami gospodarczymi tworzy zagrodę olęderską w typie wzdłużnym. Budynek mieszkalny jest drewniany, otynkowany, a jego charakterystyczna ryglowa, oszalowana pionowo wystawka oparta jest na pięciu drewnianych kolumnach. Podcień został podzielony na dwie części za pomocą oryginalnej drewnianej barierki z furtką. Szczyt wystawki wieńczy naszczytnik i chorągiewka z datami budowy „1789” i remontu oraz inicjałami właścicieli „BP” i „OG”. Wnętrze domu zachowało oryginalny układ pomieszczeń, w tym czarną kuchnię umieszczoną centralnie oraz wielką izbę w południowo-wschodnim narożniku, gdzie znajduje się zabytkowy piec kaflowy z „baldachimem” i oryginalna szafa wnękowa. Do budynku przylegają gospodarcze zabudowania – murowana obora kryta trzciną oraz drewniana stodoła.

Wieś Klecie została założona w XIV wieku, a w XVI wieku sprowadzono tu osadników holenderskich. W 1868 roku wieś liczyła 135 mieszkańców, z czego 11 było mennonitami.W Kleciu zachowała się w znacznym stopniu historyczna zabudowa i układ przestrzenny. W XVIII wieku we wsi wzniesiono dom podcieniowy, który na początku XIX wieku został rozbudowany.Dom podcieniowy, zlokalizowany w centrum Klecia, to dwukondygnacyjna budowla na planie prostokąta, z konstrukcją ryglową. Wystawkę wspiera dziewięć drewnianych słupów, połączonych profilowanymi mieczami, tworzącymi arkady. Budynek nakryto dwuspadowym dachem, który około stu lat później, w wyniku rozbudowy od strony zachodniej, przekształcono w formę zbliżoną do kwadratu.Dom został wzniesiony w 1750 roku, prawdopodobnie przez cieślę Dawida Zimmermanna (niektóre źródła podają, że był on także właścicielem domu) lub przez George’a Pöcka. W kolejnym stuleciu obiekt rozbudowano, a w następnych dekadach przeprowadzano kolejne remonty. Około 1880 roku posiadłość nabył Johannes Wiehler, a jego potomkowie zamieszkiwali tu aż do końca II wojny światowej.Na belce oddzielającej piętro od poddasza widnieje inskrypcja: „David Zimmermann hat bauen lassen dieses Haus, Gott segne die da gehen ein und aus. Hat er nicht gebaut nach seines Nachfahrts Sinn, so bau er sich ein besseres hin.” (David Zimmermann kazał zbudować ten dom, niech Bóg błogosławi tym, którzy wchodzą i wychodzą. Jeśli nie zbudował według zamysłu potomków, niech budują lepszy.)Ciekawostką jest fakt, że w Kleciu podcień nie znajduje się na ścianie frontowej, lecz stanowi przedłużenie ściany szczytowej, co stanowi jeden z dwóch takich przypadków na Żuławach.

Trzęsacz słynie z ruin kościoła wzniesionego na przełomie XIV i XV wieku, po środku wsi oddalonego około 2 kilometrów od nadmorskiego brzegu. Przez stulecia do kościoła zbliżał się klif "wyrywany" przez morze. W 1874 roku po raz ostatni odprawiono mszę kiedy stało się jasne że kościoła nie da się uratować, a wyposażenie przeniesiono do kamieńskiej katedry. W 1901 roku część kościoła runęła na plaże."Abrazja - proces erozyjny zachodzi na stromych, skalnych brzegach. Polega na podmywaniu i osłabianiu wysokich brzegów zwanych klifami, przez fale morskie, przypływy i odpływy. Wskutek czego klif ulega rozdrobnieniu i obtoczeniu."Powyżej to definicja czysto naukowa przyczyn osuwania się Klifu w Trzęsaczu, o wiele ciekawsze i barwniejsze legendy opisują przyczyny osuwania tego jednego z najpiękniejszych nadmorskich klifów na Pomorzu. Jedna z nich wiąże się z wielka miłością dwójki młodych ludzi, oto ona:"W Trzęsaczu mieszkał rybak Kaźko, który kochał Ewkę, dziewczynę z sąsiedztwa. Chłopak zginął podczas walk z Brandeburczykami, jego ukochana zmarła ze zgryzoty i została pochowana przy kościele. Od tej pory Kaźko, ukryty w falach wzburzonego morza próbuje do niej dotrzeć. Kochankowie mają się połączyć na wieki, gdy klif z ostatnią częścią kościoła osunie się w wody Bałtyku."Nie wiadomo czy legenda kiedykolwiek się spełni, cały czas można podziwiac zachodnią ścianę gotyckiego kościoła, a klif i brzeg jest stale umacniany przez Urzęd Morski w Szczecinie aby zapobiec dalszej abrazji fal sztormowych, ot takie koleje losu :). A na plaże w tym miejscu prowadzi piękna platforma widokowa.Druga legenda związana z Kościołem w Trzęsaczu związana jest z krnąbrnością ludzi i opowiada o córce króla mórz:"Przed wiekami rybacy wyłowili córkę króla mórz. Nieszczęśliwa dziewczyna zmarła w niewoli i została pochowana na przy kościelnym cmentarzu. Rozpaczony ojciec postanowił odzyskać swoje dziecko i rok po roku wydzierał wsi kolejny skrawek ziemi, aż dotarł do kościoła i zabrał grób córki na dno Bałtyku."Polecamy odwiedzić to jedno z najpiękniejszych i romantycznych miejsc widokowych w Polsce.

Jezioro Żarowieckie (kaszubski Jezioro Pioszniccze) jezt polodowcowym jeziorem rynnowym, otoczonym 100 metrowymi wzgórzami morenowymi, które na zachodnim brzegu porośnięte są przez lasy, a na południu zachwycają wrzosowymi dywanami. I co ciekawe jezioro położone jest poniżej poziomu morza. Jak glosi jedna z otaczających je legend, nad jego wschodnim brzegiem wznosił sie kiedys zamek, który zapadł się pod ziemię, kryjąć na zawsze uspionych rycerzy i piękna księżniczkę, która w nim mieszkała. W dwudziestoleciu międzywojennym jezioro znaazło się na granicy pomiędzy II Reczypospolitą, a Niemcami i prze długie lata stanowiło jedyny element łączący Nadloe (jedyna polska wieś po zachodniej stronie jeziora). Przeprawy nadolan przez jezioro przeszły do historii - do dziś ich tradycja jest kultywowaną przez coroczną, wodno i pieszą pielgrzymkę z Nadola do Żarnowca na odpust Św. Anny. Jezioro Żarnowiec to raj dla wędkarzy i przyrodników, podwodne łaki, skupiska roslin, głębokie wody sprzyjają obfitości ryb, to jedno z jezior najzasobniejszych w szczupaka w Polsce. Okolice jeziora to raj dla miłośników przyrody. W niedużej odległości od jeziora istnieje 10 rezerwatów przyrody, 2 obszary chronionego krajobrazu oraz 57 pomników przyrody. Atrakcją dla turystów i milosników ornitologi są bezpośrednie okolice jeziora tzw. okolice błotne, leżące w granicach rezerwatów i parków krajobrazowych: Bielawskie Błoto, Wierzchucińskie Błota czy Karwieńskie Błota. Spacer w tych rejonach jest zorganizowany w scieżki dydaktyczne ktore opisują niezwykłe żyjące tu rosliny i zwierzęta. Na podmokłym terenie moxna zaobserwować żurawie podczas przystanku w podróży do skandynawii. Współcześnie jezioro jest największym w rejonie Kaszub Północnych akwenem pozbawionymstrefy ciszy, to też od lat przyciąga nad swe brzegi amatorów sportów wodnych. Jedą z atrakcji jest rownież spacerowy rejs statkiem "Nadolanin", lub pelen wrażeń rajd wodny jedną z dwóch szybkich łodzi motorowych. Ciekawą atrakcję dla entuzjastów sportów motorowych stanowić będzie bicie rekordu prędkości łodzi tego typu podczas imprezsezonowych. Wszystkie wspomniane jednostki cumują w sezonie przy przystani w Nadlolu. rodzaj jeziora - rynnowe powierzchnia - 1432 ha długość i szerkość - 7,6 x 2,6 km głębokość maksymalna - 19,4 m rzeki zasilające - Bychowska Struga, Piaśnica rzeki wypływające - Piaśnica

Discovered in 1818, the largest natural curiosities in Poland. It is located 15 km from Puck, in the village of Mechowo, on the edge of the Darżlubskie Forest. The largest cave is about 61 meters long. In the middle of the upper corridor, there is a chamber crowned with a dome of extraordinary colors and stalactite formations, one of which, due to its shape and color, is called the Bleeding Heart.

Podobno król Jan Sobieski osobiście sadził niektóre drzewa kiedy właścicielką wsi była jego siostra Katarzyna. Warto zobaczyć zamek i ową aleję zachowaną w czterorzędowym układzie łączącą Rzucewo z pobliskim Osłoninem, w swoich podróżach nad morze.