Kościół wybudowano w latach 1730-1733 w stylu późnego baroku jako zbór ewangelicki w miejscu wcześniej istniejącego obiektu, spalonego w 1719 r. Świątynię często przebudowywano. W 1904 roku do budynku kościoła dobudowano wieżę z małym wierzchołkiem. Od roku 1917 do 1927 wieża kościoła miała płaskie zwieńczenie. Kolejny remont kościoła wykonano w 1922 r. Przerobiono m.in. późnobarokowy ołtarz z około 1730 r. pierwotnie posiadający ambonę z bogatym zwieńczeniem w formie baldachimu. Od 1927 r. wieża posiada swój dzisiejszy kształt (charakterystyczny hełm). Na początku XXI w. kościół przeszedł gruntowną modernizację: od strony północnej kościoła dobudowano zakrystię, naprawiono i odrestaurowano zegar na wieży kościelnej, odnowiono elewacje, zakupiono nowe mosiężne żyrandole i stacje drogi krzyżowej, ułożono posadzkę z marmuru, zamontowano stylizowaną mosiężną balustradę, z nowym krzyżem w prezbiterium. Kościół otrzymał nowe ławki, ołtarz, ambonę.

Jest to trójkondygnacyjny budynek mieszkalny wybudowany w 1905 w stylu secesyjnym. W latach 1985-1987 kamienica została zaadaptowana na cerkiew.

Wieża ciśnień została zbudowana w 1928 roku razem z innymi elementami centralnego wodociągu miejskiego - ujęciem wody, stacją pomp i uzdatniania wody oraz całą siecią wodociągową. Wodę czerpano z trzech studni głębinowych oraz z rzeki Studnicy i podawano bezpośrednio do miejskiej sieci wodociągowej z wykorzystaniem pomp tłokowych. Niezużytą częścią wody napełniano zbiornik wieżowy, który odgrywał rolę rezerwowego i wyrównującego ciśnienie. W wyniku ostrzału artyleryjskiego w 1945 r. został zniszczony dach wieży oraz ściana osłonowa głowicy (w płaszczu zbiornika naliczono ponad 500 przestrzelin). W ramach modernizacji sieci wodociągów w latach 1978-1984 wykonano gruntowny remont wieży ciśnień. W 2006 roku została sprzedana prywatnemu właścicielowi.

Wzniesiony tuż przed I wojną światową neogotycki budynek sądu z czerwonej cegły, połączony ze szkołą muzyczną im. Fryderyka Chopina pierwszego stopnia

Neogotycki ceglany budynek dworca kolejowego z 1904 r.

Rummel to legendarny zbójnik grasujący w bardzo odległej przeszłości w okolicach Miastka. Jak w wielu tego typu legendach zbójnickich, zbój Rummel łupił bogatych, a zdobyte w ten sposób środki rozdzielał wśród biedaków. Wśród innych zbójników wyróżniał się jednak tym, że ze zdobytych dóbr nie zostawiał dla siebie zupełnie niczego, a wręcz głodował i był bardzo chudy. Lokalny możnowładca z rodu Massowów postanowił uspokoić sytuację i dogadać się ze zbójnikiem. Powiedział mu, że może dostać tyle ziemi, ile objedzie na koniu w ciągu jednego dnia. Umowa została dotrzymana - Massowowie przekazali Rummelowi we władanie tyle, ile zdołał objechać od świtu do zmierzchu, czyli całą obecną ziemię miastecką. Jej stolicę nazwali na cześć dobrego zbója Rummelsburgiem (dzisiejsze Miastko). Rummel do śmierci pełnił tu rolę burmistrza. zbójnika upamiętnia również pieniądz lokalny - dukat o nazwie Rummel, wybity w lutym 2009 przez miastecki Urząd Miejski.

Muzeum – Kaszubski Park Etnograficzny imienia Teodory i Izydora Gulgowskich we Wdzydzach Kiszewskich, którego początki sięgają 1906 roku. Założycielami byli nauczyciel Izydor Gulgowski i jego żona Teodora, malarka. Zorganizowali muzeum w XVIII-wiecznej chałupie gburskiej, zakupionej od lokalnego gospodarza. Wnętrze wypełnili kaszubskimi artefaktami, w tym cenną kolekcją czepców haftowanych złotem, obrazów na szkle oraz ceramiki. Mimo pożaru, który zniszczył chałupę w 1932 roku, Teodora Gulgowska odbudowała muzeum. W latach 60. XX wieku rozbudowano park, który w 1969 roku przekształcono w samodzielny Kaszubski Park Etnograficzny, obecnie obejmujący 22 hektary nad brzegiem Jeziora Gołuń. Skansen podzielono na sektory odpowiadające poszczególnym regionom Kaszub, zawierające ponad 50 obiektów architektury, takich jak chałupy, dwory, szkoła, kuźnia, młyny oraz budynki sakralne i gospodarcze z Kaszub, Kociewia i Borów Tucholskich. Dzięki wiernie odtworzonym wnętrzom i autentycznemu wyposażeniu skansen przenosi zwiedzających w dawne czasy. W muzeum odbywają się liczne imprezy folklorystyczne, takie jak Jarmark Wdzydzki czy festyn „Z motyką na bulwy”, a także pokazy rzemiosł i lekcje tradycyjnych kaszubskich zajęć, co sprawia, że miejsce to stanowi żywy pomnik kaszubskiej kultury i tradycji.