Trzęsacz słynie z ruin kościoła wzniesionego na przełomie XIV i XV wieku, po środku wsi oddalonego około 2 kilometrów od nadmorskiego brzegu. Przez stulecia do kościoła zbliżał się klif "wyrywany" przez morze. W 1874 roku po raz ostatni odprawiono mszę kiedy stało się jasne że kościoła nie da się uratować, a wyposażenie przeniesiono do kamieńskiej katedry. W 1901 roku część kościoła runęła na plaże."Abrazja - proces erozyjny zachodzi na stromych, skalnych brzegach. Polega na podmywaniu i osłabianiu wysokich brzegów zwanych klifami, przez fale morskie, przypływy i odpływy. Wskutek czego klif ulega rozdrobnieniu i obtoczeniu."Powyżej to definicja czysto naukowa przyczyn osuwania się Klifu w Trzęsaczu, o wiele ciekawsze i barwniejsze legendy opisują przyczyny osuwania tego jednego z najpiękniejszych nadmorskich klifów na Pomorzu. Jedna z nich wiąże się z wielka miłością dwójki młodych ludzi, oto ona:"W Trzęsaczu mieszkał rybak Kaźko, który kochał Ewkę, dziewczynę z sąsiedztwa. Chłopak zginął podczas walk z Brandeburczykami, jego ukochana zmarła ze zgryzoty i została pochowana przy kościele. Od tej pory Kaźko, ukryty w falach wzburzonego morza próbuje do niej dotrzeć. Kochankowie mają się połączyć na wieki, gdy klif z ostatnią częścią kościoła osunie się w wody Bałtyku."Nie wiadomo czy legenda kiedykolwiek się spełni, cały czas można podziwiac zachodnią ścianę gotyckiego kościoła, a klif i brzeg jest stale umacniany przez Urzęd Morski w Szczecinie aby zapobiec dalszej abrazji fal sztormowych, ot takie koleje losu :). A na plaże w tym miejscu prowadzi piękna platforma widokowa.Druga legenda związana z Kościołem w Trzęsaczu związana jest z krnąbrnością ludzi i opowiada o córce króla mórz:"Przed wiekami rybacy wyłowili córkę króla mórz. Nieszczęśliwa dziewczyna zmarła w niewoli i została pochowana na przy kościelnym cmentarzu. Rozpaczony ojciec postanowił odzyskać swoje dziecko i rok po roku wydzierał wsi kolejny skrawek ziemi, aż dotarł do kościoła i zabrał grób córki na dno Bałtyku."Polecamy odwiedzić to jedno z najpiękniejszych i romantycznych miejsc widokowych w Polsce.

Jezioro Żarowieckie (kaszubski Jezioro Pioszniccze) jezt polodowcowym jeziorem rynnowym, otoczonym 100 metrowymi wzgórzami morenowymi, które na zachodnim brzegu porośnięte są przez lasy, a na południu zachwycają wrzosowymi dywanami. I co ciekawe jezioro położone jest poniżej poziomu morza. Jak glosi jedna z otaczających je legend, nad jego wschodnim brzegiem wznosił sie kiedys zamek, który zapadł się pod ziemię, kryjąć na zawsze uspionych rycerzy i piękna księżniczkę, która w nim mieszkała. W dwudziestoleciu międzywojennym jezioro znaazło się na granicy pomiędzy II Reczypospolitą, a Niemcami i prze długie lata stanowiło jedyny element łączący Nadloe (jedyna polska wieś po zachodniej stronie jeziora). Przeprawy nadolan przez jezioro przeszły do historii - do dziś ich tradycja jest kultywowaną przez coroczną, wodno i pieszą pielgrzymkę z Nadola do Żarnowca na odpust Św. Anny. Jezioro Żarnowiec to raj dla wędkarzy i przyrodników, podwodne łaki, skupiska roslin, głębokie wody sprzyjają obfitości ryb, to jedno z jezior najzasobniejszych w szczupaka w Polsce. Okolice jeziora to raj dla miłośników przyrody. W niedużej odległości od jeziora istnieje 10 rezerwatów przyrody, 2 obszary chronionego krajobrazu oraz 57 pomników przyrody. Atrakcją dla turystów i milosników ornitologi są bezpośrednie okolice jeziora tzw. okolice błotne, leżące w granicach rezerwatów i parków krajobrazowych: Bielawskie Błoto, Wierzchucińskie Błota czy Karwieńskie Błota. Spacer w tych rejonach jest zorganizowany w scieżki dydaktyczne ktore opisują niezwykłe żyjące tu rosliny i zwierzęta. Na podmokłym terenie moxna zaobserwować żurawie podczas przystanku w podróży do skandynawii. Współcześnie jezioro jest największym w rejonie Kaszub Północnych akwenem pozbawionymstrefy ciszy, to też od lat przyciąga nad swe brzegi amatorów sportów wodnych. Jedą z atrakcji jest rownież spacerowy rejs statkiem "Nadolanin", lub pelen wrażeń rajd wodny jedną z dwóch szybkich łodzi motorowych. Ciekawą atrakcję dla entuzjastów sportów motorowych stanowić będzie bicie rekordu prędkości łodzi tego typu podczas imprezsezonowych. Wszystkie wspomniane jednostki cumują w sezonie przy przystani w Nadlolu. rodzaj jeziora - rynnowe powierzchnia - 1432 ha długość i szerkość - 7,6 x 2,6 km głębokość maksymalna - 19,4 m rzeki zasilające - Bychowska Struga, Piaśnica rzeki wypływające - Piaśnica

Discovered in 1818, the largest natural curiosities in Poland. It is located 15 km from Puck, in the village of Mechowo, on the edge of the Darżlubskie Forest. The largest cave is about 61 meters long. In the middle of the upper corridor, there is a chamber crowned with a dome of extraordinary colors and stalactite formations, one of which, due to its shape and color, is called the Bleeding Heart.

Grobowiec możnego, szeroko rozgałęzionego, ziemiańsko-junkierskiego rodu o bogatej historii. Ród ten posiadał wiele posiadłości ziemskich między innymi na Pomorzu. Właściciele pałacu w Rzucewie i Sławotówku.

Pomnik Lotników poświęcony lotnikom którzy zgineli w pierwszej wojnie światowej. Od strony północnej i południowej napisy. Cokół wieńczyło śmigło, ukradzione w latach sześćdziesiątych.

Głaz narzutowy poświęcony Michałowi Urbankowi, tablica przymocowana do głazu głosi: Patriota, harcmistrz, nauczyciel, Michał Urbanek (1886-1982). Pomnik odsłonięto 12 lutego 2004 roku na skwerze naprzeciwko II Liceum, w którym Michał Urbanek nauczał języka polskiego. Głaz ustawiono z inicjatywy byłych uczniów.Michał Władysław Urbanek był nauczycielem języka polskiego w gimnazjum w Wolnym Miescie Gdańsku, a po wojnie w sopockim gimnazjum. Wiele lat działał w Radzie Miasta Sopotu. Zmarł 18 lutego 1982 roku.

Najważniejsza brama wjazdowa do Gdańska pierwotnie znajdowała się pomiędzy nowożytnymi fortyfikacjami miasta, które zostały zaprojektowane przez Hansa Kramera i wzniesione w latach 1571–1576. To przez tę bramę polscy królowie zawsze wjeżdżali do Gdańska. Budowę bramy ukończono ostatecznie w 1588 roku, a więc pierwszym polskim królem, który ją ujrzał, był August III Waza.Projektantem bramy, w duchu stylu renesansu, był Wilhelm van den Blocke i to on nadał jej piękną kamienną dekoracje. Masywna forma budowli inspirowana była bramami miejskimi Antwerpii, które wzorowane były na włoskich konstrukcjach. W zasadniczej części bramy trzy wloty, główny największy przeznaczony dla ruchu kołowego i po bokach dwa mniejsze przeznaczone dla ruchu pieszego. Wjazd i wejścia flankowane są podwójnym pilastrem z kapitelem toskańskim. Cała kondygnacja ozdobiona rustyką z głęboko ciosanym ornamentem roślinnym. Bardzo ciekawym elementem jest górna część budowli, czyli attyka, można powiedzieć że nieproporcjonalnie wysoka. Istnieje konstrukcyjne uzasadnienie takiego rozwiązania, w tej części budowli chowała się brona czyli krata broniąca wjazdu do miasta. Głównym zdobieniem attyki, jest tak zwana triada herbowa, nad głównym wjazdem herb Rzeczypospolitej podtrzymywany przez dwa anioły, po prawej herb Gdańska podtrzymywany przez dwa lwy i po lewej herb Prus Królewskich podtrzymywany przez dwa jednorożce. Całość wieńczą cztery lwy pilnujące wjazdu do miasta.Przy zakończeniu pilastrów, znajdują się trzy sentencje łacińskie, jest to wpływ panującej wówczas modzie na umieszczanie sentencji o sprawiedliwości, pobożności, pokoju, wolności i zgodzie:Pierwsza: Sapientissime fiunt quae pro Republica fiunt – "Najmądrzej dzieje się wszystko, co się dzieje dla Republiki".Druga: Lustitia et Pietas duo sunt Regnorum omnium Fundamenta – "Sprawiedliwość i pobożność to dwie podstawy wszystkich królestw." Co ciekawe, jeśli przeczytamy tylko dolną, uwydatnioną linijkę, otrzymamy: Rum omnium Fundamenta, co można przetłumaczyć jako "Rum podstawą wszystkiego." To uznawane jest za typowy przykład ówczesnego gdańskiego humoru.Trzecia: Civitatib.(us) haec optanda bona maxime Pax Libertas et Concordia – Dobra najbardziej dla państw pożądane to pokój, wolność, zgoda.

Historia przedbramia sięga roku 1379, kiedy wraz z rozwojem broni palnej postanowiono wzmocnić obronę Bramy Długoulicznej prowadzącej do głównego traktu miasta. Powstała masywna wieża o grubości murów 5 metrów, od Bramy Długoulicznej dzieliła ją fosa. Pracami kierował główny budowniczy miasta Henryk Ungeradin. Wraz z rozbudową gdańskich fortyfikacji postanowiono wykopać następną zewnętrzną fosę przed licem wieży. Samą wieże podwyższono do trzech ceglanych kondygnacji a nad nowo powstałą fosą wybudowano most, otoczono go wysokim murem który wieńczyły blanki. Most kończyła ściana z przejazdem i flankującymi go dwiema cylindrycznymi wieżami.Samą wieżę systematycznie podwyższano, aby mieć lepszy ogląd na przedpole całego kompleksu. W roku 1506-1509 mistrz Heinrich Hetzel podwyższył ją widocznymi do dziś kotarowymi blędami. Całość została zwieńczona dachem namiotowym, a w narożach ustawione zostały strzeliste wieżyczki. Wieżyczki i dach spłonęły podczas sporu Gdańska z nowo wybranym Polskim Królem Stefanem Batorym w 1577 roku.Z rozwojem sztuki militarnej powstały w XVI nowożytne fortyfikacje Gdańska, zespół średniowiecznego przedbramia stracił swoje funkcje obronne na rzecz Bramy Wyżynnej i wybudowanych wraz z nią umocnień bastionowych. W 1586 roku przedbramie stało się więzieniem, wspomniana ściana wjazdowa została wyburzona a w jej miejsce stanął budynek w którym urzędował kat oraz swe pomieszczenie miała izba sądownicza. Przebudową kompleksu kierował Antoni van Obberghen. Całości nadano cechy nowożytne, szczyty ozdobiono rzeźbami Wilhelma van der Meera, wówczas uzyskano wygląd całości widoczny dzisiaj.

Leśna hopka rowerowa znajduje sie około 1000 metrów od dworca w Rumi. Położona w stromym wąwozie, zjazd na hopke następuje z przeciwległego zbocza wąwozu. Po najeździe na hopkę rower znajduję się pod kątem 90 stopni do podloża.

Bulwar Nadmorski im. Feliksa Nowowiejskiego – znajduje się w centrum Gdyni i jest jednym z najpopularniejszych miejsc dla spacerowiczów w Trójmieście. Oprócz funkcji rekreacyjnych bulwar pełni także rolę falochronu zabezpieczającego stromy brzeg przed działaniem sztormów. Historia bulwaru sięga lat międzywojennych. W latach 20-tych dla wygody spacerowiczów zbudowano wzdłuż nabrzeża piaszczystą ścieżkę na małym nasypie, a lata 30-te i roboty publiczne dały początek promenadzie w dzisiejszym kształcie. W połowie lat 30. powstała pierwsza opaska betonowa, wysoka zaledwie na 80 centymetrów. Między nią a zboczem Kamiennej Góry ciągnęła się żwirowa ścieżka, szeroka na kilka metrów. Betonowe umocnienie przetrwało wojnę, ale pokonał je sztorm w 1949 roku. W 1958 r. w Gdyni powstał Społeczny Komitet Budowy Bulwaru Nadmorskiego. Dzięki niemu w ciągu 11 lat powstał bulwar Nadmorski. Dziś bulwar ma około 1500 metrów długości i prowadzi z plaży znajdującej się w Śródmieściu do Polanki Redłowskiej. Oprócz funkcji spacerowej pełni rolę falochronu zabezpieczającego stromy brzeg przed działaniem sztormów.

Gdyńska przystań jachtowa "MARINA GDYNIA", zlokalizowana jest w basenie jachtowym im. Gen. Mariusza Zaruskiego. Basen Jachtowy posiada standard europejski i spełnia rygorystyczne wymogi ISAF przy organizacji regat juniorów. W marinie może zacumować 250 jachtów o zanurzeniu do 2,8 m i długości do 20 m. Port jest całodobowo nadzorowany przez bosmanów i objęty stałym monitoringiem. o różnym zanurzeniu. Gdyńska marina spełnia wysokie standardy ekologiczne, można korzystać z punktów odbioru ścieków sanitarnych, toalet chemicznych, punktu segregacji śmieci, slipów i żurawia stacjonarnego o maksymalnym obciążeniu do 2,5 tony. Żeglarze mają również do dyspozycji prysznice, suszarnie, szatnie oraz kilka kawiarni, pubów, restauracji oraz sklepów ze sprzętem żeglarskim, mogą także korzystać z nowoczesnej stacji paliw. Marina jest zapleczem do rozgrywania wielu imprez żeglarskich na poziomie europejskim i światowym m.in. : Targi Wiatr i Woda, Gdynia Saling Days, zloty największych żaglowców na świecie. Teren dookoła basenu stanowi dogodne miejsce dla spacerowiczów.

Nazwa wsi pochodzi od krępy - suchej wyniosłości wznoszącej się ponad moczarami. Jedna z najstarszych informacji na temat Krępca pochodzi z 1338 roku. W XV wieku we wsi istniał majątek należący do gdańskiego szpitala św. Elżbiety i zakonu brygidek. Od II połowy XVI wieku wieś zamieszkiwali poza rodowitymi mieszkańcami osadnicy holenderscy, głównie menonici, sprowadzeni tu w celu rekultywacji gruntów po gwałtownych powodziach. Po utworzeniu Wolnego Miasta Gdańska, wieś zarówno latem jak i zima słynęła jako miejsce niedzielnego wypoczynku dla mieszkańców Gdańska i turystów. Po rzece regularnie pływał niewielki statek turystyczny, kursował prom, można było wynająć łodzie wiosłowe, zaś zima odwiedzający jeździli po rzece na łyżwach. We wsi zobaczyć można domy podcieniowe oraz pomenonickie zagrody. W Krępcu rzeka Motława łączy się, z największym ze swych dopływów, Starą Radunią, oraz mniejszą rzeką Czarną Łachą. Z tego względu miejscowość ta cieszy się popularnością wśród wędkarzy. Przez wieś przebiegają trzy szlaki turystyczne: Szlak Menonitów, Szlak Motławski i Szlak Kajakowy.

Przystań w Błotniku jest częścią Żeglarskiej Wielkiej Pętli Żuławskiej, która wiedzie od Gdańska przez Błotnik do Białej Góry, Malborka, Elbląga, portów Zalewu Wiślanego i przez Szkarpawę oraz Przegalinę do Błotnika. Oficjalne otwarcie przystani nastąpiło 4 czerwca 2012 roku. Przystań znajduje się na początku Martwej Wisły. Budynek klubowy usadowiono na palach nad wodą. Na brzegu jest rozległy parking i plac na jachty, które mogą tu zimować. Miejsca do cumowania jachtów przy długich pomostach mają zasilanie w wodę pitną oraz energię elektryczną. Przed inauguracją sezonu żeglarskiego 2013 spodziewane jest otwarcie 23-metrowej wieży widokowej Żuławskie Oko. Z wieży widoczne będą nadbałtyckie plaże na Wyspie Sobieszewskiej, ujście Wisły oraz Żuławy wraz z infrastrukturą melioracyjną i kanałami odwadniającymi.

Pomost cumowniczy z przyczółkiem. Żelbetowy pomost stały o dł. 26 m. Pokład pomostu drewniany. Pomost pływający o dł. 36 m. Szerokość drewnianego pokładu 2,40m.

Utrzymany w stylu angielskim, pełen egzotycznych drzew, alejek, kanałów i miejsc przystankowych do wypoczynku. Przestronny, wypielęgnowany park otaczający rezydencję jest od niej starszy. Powstał na bazie ogrodów dworskich i mieszczańskich, więc wystepuje w nim imponujący starodrzew liczący 300 - 400 lat. Ze względu na wiek, rozbudowaną sieć stawów, oraz urozmaiconą szatę roślinną. Wejherowski park przyrównywany jest do tego w Gdańsku Oliwie.

Amfiteatr, w którym odbywają sie koncerty i imprezy kulturalne i regionalne. Organizowane między innymi przez Wejherowskie Centrum Kultury, głównie w okresie letnim.

Punkt widokowy w pobliżu dworca skm w Rumi. Podziwiać stąd można panoramę Rumi, Zatokę Gdańską, Półwysep, Hel a także ciekawe wizualnie urwisko starej żwirowni w Kazimierzu.

Pomnik-rzeźbę zaprojektował i wykonał artysta rzeźbiarz Tadeusz Fołtyn. Przypomina ona dzieła Hasiora. Ogromne koła pojazdu z drabiną do nieba i diabełkiem na górze jakby zapewniały, że droga artyzmu prowadzi zawsze do nieba, a więc do dobra, choćby same dzieła mowiły o sprawach "diabelskich". Do elementów rzeźby przytwierdzane będą tabliczki z nazwiskami około 100 osób oddanych sopockiej kulturze. Na trzech pierwszych tabliczkach są już następujące nazwiska: Władysław Szpilman, Czesław Niemen, Krzysztof Klęczon, Bogusław Wyrobek, Krzysztof Komeda, Ada Rusowicz, Stanisław Horno-Popławski, Adam Smolana, Tadeusz Ciesiulewicz, Zygmunt Karolak, Agnieszka Osiecka, Rainer Maria Rilke, Jerzy Afanasajew, Miron Białoszewski, Zbigniew Herbert, Czesław Miłosz.

Rzeźbę głowy Fryderyka Chopina stworzył profesor Stanisław Horno-Popławski, znany w Polsce artysta rzeźbiarz mieszkający w Sopocie. Jest to ostatnie dzielo profesora, którego ostatnim życzeniem bylo podarowanie rzeźby miastu. Gipsowe popiersie wykonał uczeń profesora Albert Zalewski. Chopin prawdopodobnie spędził wakacje w Sopocie 1827 roku, zaproszony przez syna Kajetana Sierakowskiego. Pomnik odsłonięto 14 lipca 1998 roku.

Autor: Stanislaw Horno-Popławski.

W 2006 roku na Placu Kaszubskim odsłonięto rzeźbę o kształcie ławeczki. Siedząca na niej para staruszków w kaszubskich strojach to Elżbieta i Jakub Scheibowie. Jakub Scheibe był gdyńskim rybakiem, który po powrocie z Ameryki stał się bardzo zamożnym człowiekiem, a mimo to powrócił do swojego zawodu i codziennie wypływał w morze na połów. Z wysokiego narożnika domu jego zona Elżbieta każdego dnia wypatrywała powrotu męża do domu.