Trzęsacz słynie z ruin kościoła wzniesionego na przełomie XIV i XV wieku, po środku wsi oddalonego około 2 kilometrów od nadmorskiego brzegu. Przez stulecia do kościoła zbliżał się klif "wyrywany" przez morze. W 1874 roku po raz ostatni odprawiono mszę kiedy stało się jasne że kościoła nie da się uratować, a wyposażenie przeniesiono do kamieńskiej katedry. W 1901 roku część kościoła runęła na plaże."Abrazja - proces erozyjny zachodzi na stromych, skalnych brzegach. Polega na podmywaniu i osłabianiu wysokich brzegów zwanych klifami, przez fale morskie, przypływy i odpływy. Wskutek czego klif ulega rozdrobnieniu i obtoczeniu."Powyżej to definicja czysto naukowa przyczyn osuwania się Klifu w Trzęsaczu, o wiele ciekawsze i barwniejsze legendy opisują przyczyny osuwania tego jednego z najpiękniejszych nadmorskich klifów na Pomorzu. Jedna z nich wiąże się z wielka miłością dwójki młodych ludzi, oto ona:"W Trzęsaczu mieszkał rybak Kaźko, który kochał Ewkę, dziewczynę z sąsiedztwa. Chłopak zginął podczas walk z Brandeburczykami, jego ukochana zmarła ze zgryzoty i została pochowana przy kościele. Od tej pory Kaźko, ukryty w falach wzburzonego morza próbuje do niej dotrzeć. Kochankowie mają się połączyć na wieki, gdy klif z ostatnią częścią kościoła osunie się w wody Bałtyku."Nie wiadomo czy legenda kiedykolwiek się spełni, cały czas można podziwiac zachodnią ścianę gotyckiego kościoła, a klif i brzeg jest stale umacniany przez Urzęd Morski w Szczecinie aby zapobiec dalszej abrazji fal sztormowych, ot takie koleje losu :). A na plaże w tym miejscu prowadzi piękna platforma widokowa.Druga legenda związana z Kościołem w Trzęsaczu związana jest z krnąbrnością ludzi i opowiada o córce króla mórz:"Przed wiekami rybacy wyłowili córkę króla mórz. Nieszczęśliwa dziewczyna zmarła w niewoli i została pochowana na przy kościelnym cmentarzu. Rozpaczony ojciec postanowił odzyskać swoje dziecko i rok po roku wydzierał wsi kolejny skrawek ziemi, aż dotarł do kościoła i zabrał grób córki na dno Bałtyku."Polecamy odwiedzić to jedno z najpiękniejszych i romantycznych miejsc widokowych w Polsce.

Kompleks Turystyczno-Rekreacyjny "kaszubskie Oko" to obiekt powstały w 2006 r. oferujący szereg atrakcji dla turystów odwiedzających gminę Gniewino. Architekturę kompleksu zaplanowano w formie oka a najwaźniejszym jego elementem jest "źrenica" w postaci Wieży Widokowej o wysokości 44 m. Aby zobaczyć górny zbiornik Elektrowni wodnej Żarnowiec, Jezioro Żarnowieckie, farmę 18 wiatrakow lub statki pływające po Bałtyku wystarczy pokonac 212 stopni lub wjechac windą. Punkt widokowy położony jest na wysokości około 150 m n.p.m. Sama wierża ma kształt klepsydry z centralnym trzonem, wokół którego wspinają się ku górze spiralne schodki. Podstawa wieży jest zielony kopiec z balustradami, w ktorego wnętrzu znajdują się pomieszczenia biurowe.Rekreacyjne elementy plenerowe "Kaszubskiego Oka" to przede wszystkim pole do mini-golfa wyposażone w 18 stanowisk, plac zabaw w wersji standardowej oraz w postaci "okrętu pirackiego", tereny spacerowe, grill i pole szachowe. Całość uzupełnia otaczający wieże ogrod z dwoma oczkami wodnymi, w których ustawione są fontanny. A dorosłych dzieci przyciągnie pewnie uwagę Restauracja "Kaszubskie Oko" oraz mała gastronomia.

Discovered in 1818, the largest natural curiosities in Poland. It is located 15 km from Puck, in the village of Mechowo, on the edge of the Darżlubskie Forest. The largest cave is about 61 meters long. In the middle of the upper corridor, there is a chamber crowned with a dome of extraordinary colors and stalactite formations, one of which, due to its shape and color, is called the Bleeding Heart.

Rzucewo było siedzibą katolickiej lini Wejherów mających tu swój zamek zniszczony przez Rosjan w 1734 roku. Trzy wieki dobra rzucewskie były połączone z dobrami wejherowskimi i miały tych samych właścicieli. Majątki rozdzielono w 1827 roku, kiedu Rzucewo drogą mariażu przeszło na własność rodu von Below i należało do nich do 1945 roku. Z inicjatywy Belowów w latach 1840-45 w folwarku został zbudowany okazały neogotycki pałac. W latach PRL-u folwark zamieniono na PGR, a w rezydencji umieszczono szkołę zawodową i technikum rolnicze. W latach 70 i 80 pałac przejmowały różne instytucje, usiłując uczynić z niego ośrodek wypoczynkowy. Udało sie to dopiero Przedsiębiorstwu "Kaszub", które w 1994 roku nabyło zespół rezydencjonalny i zaadaptowało go na elegancki obiekt noclegowy o nazwie "Zamek Jan III Sobieski".Pałac składa się z dwóch podpiwniczonych skrzydeł ustawionych na wspólnej osi. Wschodnie, dwupiętrowe ma rzut zbliżony do kwadratu i elewacje ujęte w arkadowe płyciny, posiada też u boku czworoboczna basztę. Skrzydło zachodnie jest piętrowe, prostokątne, wyróżnione niską, ośmioboczną wieża naroźną. Przylega też do niego okazały, trzyarkadowy portyk. Zwiedzając stylowe wnętrza nie sposób nie zauważyć kunsztownego sklepienia sieciowego sieni, godna uwagi jest tez dwupoziomowa biblioteka w narożnej wieży, w ktorej znajduje się ekspozycja ukazująca dzieje pałacu.Park otaczający rezydencję jest od niej dużo starszy, gdyż zgodnie z historycznym przekazem założono go w czasach króla Jana III Sobieskiego. Podobno król osobiście sadził niektóre drzewa jak lipy tworzące wspaniałą, częsciowo zachowaną w czterorzędowym układzie aleję łączącą Rzucewo z pobliskim Osłoninem. Ozdobą parku są szlachene gatunki pomnikowych drzew, jakplatany czy kasztanowce jadalne, a także architektura ogrodowa. Między drzewami kryje sie dworek mysliwski z XIX wieku, równie stare stajnie, spichlerze i mauzoleum von Below.

Nad brzegiem zatoki Puckiej relikty osady łowców fok. Na jej ślad archeolodzy trafili u schyłku XIX wieku, jednak dokładniejsze badania przeprowadzono w latavh 20 XX wieku oraz pod koniec XX wieku. Osada była zamieszkana w późnym neolicie 2500-1700 p.n.e), a jej mieszkańcy pozostawili po sobie nie tylko kamienne narzędzia,ale też mnóstwo foczych kości. Zgodnie z zapowiedziami puckiej gminy osada ma zostać zrekonstruowana celem przybliżenia turystom życia dawnych ludzi.

W XVII wieku w okolicach Rozewia rozbił się szwedzki statek. Cała załoga wraz z kapitanem zginęła, ocalała tylko córka kapitana, którą uratował miejscowy rybak. Zrozpaczona, zamieszkała w Rozewiu i postanowiła co noc rozpalać ognisko na wzgórzu, aby zapobiec podobnym tragediom. Niektórzy mówią, że pomagała jej w tym miejscowa ludność. Córka kapitana paliła ogniska każdej nocy aż do swojej śmierci. Prawdopodobnie statek rozbił się o skałę, zwaną przez rybaków "diabelską skałą" lub "czarcim kamieniem", pod którą, zgodnie z opowiadaniami, diabeł topi wszystkie obiekty w jego zasięgu.Latarnia morska w Rozewiu została wybudowana w 1822 roku na miejscu wcześniejszej, drewnianej konstrukcji, która ponoć istniała od XVII wieku. Z powodu otaczającego ją lasu, była dwukrotnie podwyższana: w 1910 roku i 1978 roku, aż osiągnęła wysokość 32,7 metrów. Przed wojną latarnię odwiedzał Stefan Żeromski, dlatego nosi jego imię.W 1961 roku urządzono w latarni niewielką ekspozycję poświęconą pisarzowi, którą później rozszerzono o wystawę "Z dziejów latarnictwa morskiego". W miesiącach od maja do września ekspozycje muzealne są udostępnione turystom w godzinach 10-14 i 15-18. W pozostałych miesiącach zwiedzanie jest możliwe jedynie po wcześniejszym umówieniu.Graniasta latarnia powstała w 1875 roku jako obiekt pomocniczy. W 1910 roku, po podwyższeniu starszej latarni, została wygaszona. Obok niej znajduje się obelisk upamiętniający objęcie wybrzeża morskiego przez Polskę oraz popiersie Żeromskiego.

Jedną z atrakcji Wejherowa, jest Pałac Przebendowskich i Keyserlingków, ktoremu ostateczny kształt nadano w połowie XIX wieku. Obecnie prezentuje sobą styl neogotycki z wyrażnymi elementami renesansu. Bryła budynku, nietypowa dla pałaców Pomorza, kształtem i wyglądem nawiązuje do willi południowych Włoch.W pałacu obecnie mieści się muzeum, ktore gromadzi i upowszechnia kaszubskie oraz pomorskie zabytki pismiennicze i muzyczne, a także związane z nimi inne dobra kultury. W muzeum zgromadzono ponad 100 tysięcy eksponatow, w tym: wysokiej wartości historycznej materiały żródłowe, dzięki którym możliwe jest poznanie dziejów Wejherowa, nawet dokumenty z autografami rodu Wejherow. Odbywają się tu wystawy, konkursy literackie, konferencje, spotkania z tworcami i działaczami regionalnymi, koncerty, promocje książek.Pałac jest budynkiem parterowym z piętrem w dachu, wysoko podpiwniczonym, trzyskrzzydłowym, o dziedzińcu otwartym w strone mista, na północ. Główne skrzydło wyróżniają centralne facjatki osłonięte schodkowymi attykami, podobnego kształtu szczyty i attyki wieńczą skrzydła boczne. W elewacji ogrodowej na osi krotkiej znajduje się też taras i balkonik. Pałacowe wnętrza zachowały układ amfiladowy i oryginalną stolarkę. Głowne sale zdobią stuikow sufity i z XIX wieku malowidła ścienne w stylu pompejańskim, przedstawiające śródziemnomorskie pejzaże. W kilku pomieszczeniach zachowały się oryginalne kominki.

Utrzymany w stylu angielskim, pełen egzotycznych drzew, alejek, kanałów i miejsc przystankowych do wypoczynku. Przestronny, wypielęgnowany park otaczający rezydencję jest od niej starszy. Powstał na bazie ogrodów dworskich i mieszczańskich, więc wystepuje w nim imponujący starodrzew liczący 300 - 400 lat. Ze względu na wiek, rozbudowaną sieć stawów, oraz urozmaiconą szatę roślinną. Wejherowski park przyrównywany jest do tego w Gdańsku Oliwie.

Kolekcja uznawana za jedną z największych w europie. Liczy bowiem 6,5 tysiąca gatunków i ponad 2 miliony egzemplarzy. Trudno uwierzyc że wszystko zaczęło się 40 lat temu od doniczki z kaktusem na parapecie. Znajomość z innym milośnikiem kaktusów zaowocowała sprowadzeniem z Hamburga pierwszych nasion z Hamburga. I tak z czasem kujące roślinki wyparły nasze rodzime warzywa i kwiaty. W 1982 roku kaktusy i sukulenty zajmowały już całą powierzchnie gospodarstwa 1266 m2 szklarni i uprawy gruntowej. Wśród całości na uwagę zasługują odmiany teksańskie o wysokości ponad 7 metrów oraz "fotele teściowej" - okrągłe kaktusy o średnicy jednego metra, a także bardzo żadko kwitnące w kolekcji Haageocerus versicolor i z kwitnącą podkładką Cereus peruvianus.Kolekcja w Rumii była wiekokrotnie nagradzana na różnych krajowych i międzynarodowych wystawach. Swoja siedzibe mam tutaj Gdański Oddział Polskiego Towarzystwa Miłośników Kaktusów. Atrakcyjne miejsce na Wybrzeżu, bardzo często odwiedzane przez liczne wycieczki. Jako pamiątkę z nad morza można tu nabyć kującą roślinkę.

Rekowo lokowane jako wieś rycerska, ale od XV w. królewska. Dopiero w 1871 folwark wykupił od rządu pruskiego niejaki Hagen. Kilkanaście lat wcześniej poprzedni dzierżawca, Schoenlein, pobudował w Rekowie dwór, później rozbudowany. Po 1945 r. „ranga” budynku wzrosła, gdyż mieścił się w nim Instytut Warzywnictwa. W latach 90-tych wykupiony, uległ dewastacji. Pałacyk posiada interesującą formę architektoniczną o eklektycznym charakterze, parterowy, na wysokim podpiwniczeniu, w części centralnej piętrowy, rozbudowany o czworoboczną wieżę od południa i taras z szerokimi schodami od strony parku. Jego elewacje ozdobione są neogotyckimi i neoklasycystycznymi detalami.

To miejsce zachwyca nas spokojem i urokiem malowniczego krajobrazu leśnego, oferując widok na pobliską polanę. Doznania zmysłowe dopełniają śpiew ptaków oraz szum przepływającej nieopodal rzeczki, Zagórskiej Strugi. Jest to doskonałe miejsce na pikniki i wypoczynek na łonie natury, wyposażone w palenisko oraz grill, a także ławę pod zadaszeniem oraz cztery siedziska na świeżym powietrzu. Zapewnia ono wygodne warunki dla dwudziestu osób. Dojazd możliwy po dobrze utrzymanej, brukowanej drodze.

Budynek powstał w roku 1928 i był wówczas jednym z najwyższych budynków w Gdyni. Narożnik budynku ozdabiają półkolumny, a wieńczy go nadbudówka zwana belwederkiem z której rozciągał się widok na morze. Na elewacji wschodniej widnieje charakterystyczny monogram J.Sz i rok 1928.

Hala targowa, wzniesiona w latach 1935-1938 według projektu Reychmana i Mullera, stanowi kompleks składający się z hali warzywno-owocowej, hali mięsnej i hali rybnej. Niekwestionowanym elementem charakterystycznym tego zespołu jest hala o konstrukcji łukowej, składająca się z dziewięciu imponujących dźwigarów o wysokości 18 metrów i rozpiętości 35 metrów.