Rzucewo było siedzibą katolickiej lini Wejherów mających tu swój zamek zniszczony przez Rosjan w 1734 roku. Trzy wieki dobra rzucewskie były połączone z dobrami wejherowskimi i miały tych samych właścicieli. Majątki rozdzielono w 1827 roku, kiedu Rzucewo drogą mariażu przeszło na własność rodu von Below i należało do nich do 1945 roku. Z inicjatywy Belowów w latach 1840-45 w folwarku został zbudowany okazały neogotycki pałac. W latach PRL-u folwark zamieniono na PGR, a w rezydencji umieszczono szkołę zawodową i technikum rolnicze. W latach 70 i 80 pałac przejmowały różne instytucje, usiłując uczynić z niego ośrodek wypoczynkowy. Udało sie to dopiero Przedsiębiorstwu "Kaszub", które w 1994 roku nabyło zespół rezydencjonalny i zaadaptowało go na elegancki obiekt noclegowy o nazwie "Zamek Jan III Sobieski".Pałac składa się z dwóch podpiwniczonych skrzydeł ustawionych na wspólnej osi. Wschodnie, dwupiętrowe ma rzut zbliżony do kwadratu i elewacje ujęte w arkadowe płyciny, posiada też u boku czworoboczna basztę. Skrzydło zachodnie jest piętrowe, prostokątne, wyróżnione niską, ośmioboczną wieża naroźną. Przylega też do niego okazały, trzyarkadowy portyk. Zwiedzając stylowe wnętrza nie sposób nie zauważyć kunsztownego sklepienia sieciowego sieni, godna uwagi jest tez dwupoziomowa biblioteka w narożnej wieży, w ktorej znajduje się ekspozycja ukazująca dzieje pałacu.Park otaczający rezydencję jest od niej dużo starszy, gdyż zgodnie z historycznym przekazem założono go w czasach króla Jana III Sobieskiego. Podobno król osobiście sadził niektóre drzewa jak lipy tworzące wspaniałą, częsciowo zachowaną w czterorzędowym układzie aleję łączącą Rzucewo z pobliskim Osłoninem. Ozdobą parku są szlachene gatunki pomnikowych drzew, jakplatany czy kasztanowce jadalne, a także architektura ogrodowa. Między drzewami kryje sie dworek mysliwski z XIX wieku, równie stare stajnie, spichlerze i mauzoleum von Below.

Nad brzegiem zatoki Puckiej relikty osady łowców fok. Na jej ślad archeolodzy trafili u schyłku XIX wieku, jednak dokładniejsze badania przeprowadzono w latavh 20 XX wieku oraz pod koniec XX wieku. Osada była zamieszkana w późnym neolicie 2500-1700 p.n.e), a jej mieszkańcy pozostawili po sobie nie tylko kamienne narzędzia,ale też mnóstwo foczych kości. Zgodnie z zapowiedziami puckiej gminy osada ma zostać zrekonstruowana celem przybliżenia turystom życia dawnych ludzi.

W XVII wieku w okolicach Rozewia rozbił się szwedzki statek. Cała załoga wraz z kapitanem zginęła, ocalała tylko córka kapitana, którą uratował miejscowy rybak. Zrozpaczona, zamieszkała w Rozewiu i postanowiła co noc rozpalać ognisko na wzgórzu, aby zapobiec podobnym tragediom. Niektórzy mówią, że pomagała jej w tym miejscowa ludność. Córka kapitana paliła ogniska każdej nocy aż do swojej śmierci. Prawdopodobnie statek rozbił się o skałę, zwaną przez rybaków "diabelską skałą" lub "czarcim kamieniem", pod którą, zgodnie z opowiadaniami, diabeł topi wszystkie obiekty w jego zasięgu.Latarnia morska w Rozewiu została wybudowana w 1822 roku na miejscu wcześniejszej, drewnianej konstrukcji, która ponoć istniała od XVII wieku. Z powodu otaczającego ją lasu, była dwukrotnie podwyższana: w 1910 roku i 1978 roku, aż osiągnęła wysokość 32,7 metrów. Przed wojną latarnię odwiedzał Stefan Żeromski, dlatego nosi jego imię.W 1961 roku urządzono w latarni niewielką ekspozycję poświęconą pisarzowi, którą później rozszerzono o wystawę "Z dziejów latarnictwa morskiego". W miesiącach od maja do września ekspozycje muzealne są udostępnione turystom w godzinach 10-14 i 15-18. W pozostałych miesiącach zwiedzanie jest możliwe jedynie po wcześniejszym umówieniu.Graniasta latarnia powstała w 1875 roku jako obiekt pomocniczy. W 1910 roku, po podwyższeniu starszej latarni, została wygaszona. Obok niej znajduje się obelisk upamiętniający objęcie wybrzeża morskiego przez Polskę oraz popiersie Żeromskiego.

Jedną z atrakcji Wejherowa, jest Pałac Przebendowskich i Keyserlingków, ktoremu ostateczny kształt nadano w połowie XIX wieku. Obecnie prezentuje sobą styl neogotycki z wyrażnymi elementami renesansu. Bryła budynku, nietypowa dla pałaców Pomorza, kształtem i wyglądem nawiązuje do willi południowych Włoch.W pałacu obecnie mieści się muzeum, ktore gromadzi i upowszechnia kaszubskie oraz pomorskie zabytki pismiennicze i muzyczne, a także związane z nimi inne dobra kultury. W muzeum zgromadzono ponad 100 tysięcy eksponatow, w tym: wysokiej wartości historycznej materiały żródłowe, dzięki którym możliwe jest poznanie dziejów Wejherowa, nawet dokumenty z autografami rodu Wejherow. Odbywają się tu wystawy, konkursy literackie, konferencje, spotkania z tworcami i działaczami regionalnymi, koncerty, promocje książek.Pałac jest budynkiem parterowym z piętrem w dachu, wysoko podpiwniczonym, trzyskrzzydłowym, o dziedzińcu otwartym w strone mista, na północ. Główne skrzydło wyróżniają centralne facjatki osłonięte schodkowymi attykami, podobnego kształtu szczyty i attyki wieńczą skrzydła boczne. W elewacji ogrodowej na osi krotkiej znajduje się też taras i balkonik. Pałacowe wnętrza zachowały układ amfiladowy i oryginalną stolarkę. Głowne sale zdobią stuikow sufity i z XIX wieku malowidła ścienne w stylu pompejańskim, przedstawiające śródziemnomorskie pejzaże. W kilku pomieszczeniach zachowały się oryginalne kominki.

Rekowo lokowane jako wieś rycerska, ale od XV w. królewska. Dopiero w 1871 folwark wykupił od rządu pruskiego niejaki Hagen. Kilkanaście lat wcześniej poprzedni dzierżawca, Schoenlein, pobudował w Rekowie dwór, później rozbudowany. Po 1945 r. „ranga” budynku wzrosła, gdyż mieścił się w nim Instytut Warzywnictwa. W latach 90-tych wykupiony, uległ dewastacji. Pałacyk posiada interesującą formę architektoniczną o eklektycznym charakterze, parterowy, na wysokim podpiwniczeniu, w części centralnej piętrowy, rozbudowany o czworoboczną wieżę od południa i taras z szerokimi schodami od strony parku. Jego elewacje ozdobione są neogotyckimi i neoklasycystycznymi detalami.

Sopoccy Żydzi początkowo podlegali gminie wejherowskiej, tam też jeździli do synagogi. Po powstaniu Gminy Synagogonalnej w rejencji gdańskiej zakupiono w 1913 roku grunt pod cmentarz i synagogę w Sopocie. Zmarłych zaczęto tu grzebać po pierwszej wojnie światowej, a zaniechano w 1939 roku. Po wojnie wyznawców religji mojżeszowej chowano na cmentarzu komunalnym. Cmentarz żydowski został wpisany do rejestru zabytków Sopotu. W środku cmentarza znajduje się okazała płyta z napisem w języku hebrajskim.

Edward Herbst rozpoczął pracę w fabryce Karola Scheiblera w 1869. W ciągu kilku lat wspiął się po szczeblach kariery i w 1874 był już dyrektorem zarządzającym całym przedsiębiorstwem, a po ślubie z najstarszą córką Scheiblera Matyldą, stał się współwłaścicielem fabryki. Po śmierci w 1881 roku, Karola Scheiblera, Edward Herbst wraz ze spadkobiercami Scheiblera, synami Karolem i Adolfem oraz zięciem Georg von Kramst, utworzyli spółkę akcyjną, z głównym dyrektorem - Edwardem Herbstem. Był mecenasem "Dziennika Łódzkiego", któremu w 1885 roku kupił drukarnię. Był także wieloletnim prezesem Banku Handlowego w Łodzi. Ostatnie lata życia spędził w Sopocie gdzie zmarł 6 czerwca 1921 roku.Śliczna neogotycka kaplica mauzoleum zbudowana w 1921 roku.. Należy zwrócić uwagę na bioniowane przypory zakończone sterczynami. Wejście zdobi winperga zakończona maswerkiem, tympanon z epitafium podtrzymywany jest na trzech półkolumnach w stylu doryckim.

Budynek powstał w roku 1928 i był wówczas jednym z najwyższych budynków w Gdyni. Narożnik budynku ozdabiają półkolumny, a wieńczy go nadbudówka zwana belwederkiem z której rozciągał się widok na morze. Na elewacji wschodniej widnieje charakterystyczny monogram J.Sz i rok 1928.

Hala targowa, wzniesiona w latach 1935-1938 według projektu Reychmana i Mullera, stanowi kompleks składający się z hali warzywno-owocowej, hali mięsnej i hali rybnej. Niekwestionowanym elementem charakterystycznym tego zespołu jest hala o konstrukcji łukowej, składająca się z dziewięciu imponujących dźwigarów o wysokości 18 metrów i rozpiętości 35 metrów.

Schron bojowy dla broni maszynowej i armaty przeciwpancernej na głównej pozycji Ośrodka Oporu Jastarnia był solidną konstrukcją obronną. Prace budowlane rozpoczęto 15 maja 1939 roku, a pierwotnie planowano zakończenie ich 15 września 1939 roku. Jednakże, z powodu wybuchu II wojny światowej, prace wykończeniowe trwały aż do kapitulacji Rejonu Umocnionego Hel.Ze względu na trudności w zamaskowaniu wynikające z położenia, schron został wzmocniony ścianami zewnętrznymi o grubości 125-330 cm. Dodatkowo, w ścianach zastosowano pancerze o grubości 25 mm, co znacznie zwiększyło jego odporność. Uzbrojenie schronu obejmowało dwa ciężkie karabiny maszynowe. Jeden z nich umieszczono w pancernej kopule, umożliwiając prowadzenie ognia w sektorze czołowym, zwalczając cele na plaży i wydmach. Trzy strzelnice umożliwiały skuteczne wykorzystanie uzbrojenia. Drugi ciężki karabin maszynowy był przeznaczony do prowadzenia ognia w kierunku morza. Pomimo planów wyposażenia obiektu w kopułę pancerną z armatą przeciwpancerną kal. 37 mm, nie udało się jej dostarczyć na Hel przed wybuchem wojny.

Ciężki schron bojowy, przeznaczony dla broni maszynowej. Budowę schronu rozpoczęto 15 maja 1939 roku i do dnia wybuchu II wojny światowej uzyskał on gotowość bojową, jednak prace wykończeniowe trwały do dnia kapitulacji Rejonu Umocnionego Hel. Grubość ścian zewnętrznych: 100-180 cm. Grubość pancerzy w ścianach 25-120 mm. Grubość kopuły pancernej 180 mm. Uzbrojenie schronu składało się z dwóch ckm-ów. Jeden był umieszczony w kopule pancernej, z możliwością prowadzenia ognia przez trzy strzelnice. Zasięg umożliwiał wspieranie sąsiadujących schronów "Sabała" i "Sęp". Drugi ckm był przeznaczony do prowadzenia ognia skośnego, wzdłuż drogi gruntowej. Dodatkowo obrona mogła być prowadzona przez cztery strzelnice służące do prowadzenia ognia rkm. Wejście do obiektu było bronione przez dwie strzelnice wewnętrzne. W czasie nocnych działań przeciwnika wydmy oświetlane były przez flary wystrzeliwane z rakietnicy przez specjalną wyrzutnie, a drogę oświetlał opancerzony reflektor schowany we wnęce na bocznej ścianie. W obiekcie oprócz pomieszczeń bojowych znajdowały się: kwatera załogi, magazyn, WC, maszynownia (generatory prądu, filtry powietrza i akumulatorownia. W celu ochrony przed bronią chemiczną w schronie utrzymywane było nadciśnienie.

Budynek zaprojektowany według flamandzkiego architekta Antoniego van Obergena, przybyłego do Gdańska w 1586 roku, w stylu manieryzmu niderlandzkiego. Jeden z najcenniejszych zabytków Gdańska, charakterystyczna sylwetka budynku stanowi istotny akcent w krajobrazie Starego Miasta. Najcenniejszym dziełem sztuki rzeźbiarskiej jest portal główny, wkomponowany w fasadę, w całości autentyczny. Na łuku portalu znajduje się w osi orzeł polski z herbem Wazów na piersi, flankowany herbem Gdańska i herbem Prus Królewskich.

Najważniejsza brama wjazdowa do Gdańska pierwotnie znajdowała się pomiędzy nowożytnymi fortyfikacjami miasta, które zostały zaprojektowane przez Hansa Kramera i wzniesione w latach 1571–1576. To przez tę bramę polscy królowie zawsze wjeżdżali do Gdańska. Budowę bramy ukończono ostatecznie w 1588 roku, a więc pierwszym polskim królem, który ją ujrzał, był August III Waza.Projektantem bramy, w duchu stylu renesansu, był Wilhelm van den Blocke i to on nadał jej piękną kamienną dekoracje. Masywna forma budowli inspirowana była bramami miejskimi Antwerpii, które wzorowane były na włoskich konstrukcjach. W zasadniczej części bramy trzy wloty, główny największy przeznaczony dla ruchu kołowego i po bokach dwa mniejsze przeznaczone dla ruchu pieszego. Wjazd i wejścia flankowane są podwójnym pilastrem z kapitelem toskańskim. Cała kondygnacja ozdobiona rustyką z głęboko ciosanym ornamentem roślinnym. Bardzo ciekawym elementem jest górna część budowli, czyli attyka, można powiedzieć że nieproporcjonalnie wysoka. Istnieje konstrukcyjne uzasadnienie takiego rozwiązania, w tej części budowli chowała się brona czyli krata broniąca wjazdu do miasta. Głównym zdobieniem attyki, jest tak zwana triada herbowa, nad głównym wjazdem herb Rzeczypospolitej podtrzymywany przez dwa anioły, po prawej herb Gdańska podtrzymywany przez dwa lwy i po lewej herb Prus Królewskich podtrzymywany przez dwa jednorożce. Całość wieńczą cztery lwy pilnujące wjazdu do miasta.Przy zakończeniu pilastrów, znajdują się trzy sentencje łacińskie, jest to wpływ panującej wówczas modzie na umieszczanie sentencji o sprawiedliwości, pobożności, pokoju, wolności i zgodzie:Pierwsza: Sapientissime fiunt quae pro Republica fiunt – "Najmądrzej dzieje się wszystko, co się dzieje dla Republiki".Druga: Lustitia et Pietas duo sunt Regnorum omnium Fundamenta – "Sprawiedliwość i pobożność to dwie podstawy wszystkich królestw." Co ciekawe, jeśli przeczytamy tylko dolną, uwydatnioną linijkę, otrzymamy: Rum omnium Fundamenta, co można przetłumaczyć jako "Rum podstawą wszystkiego." To uznawane jest za typowy przykład ówczesnego gdańskiego humoru.Trzecia: Civitatib.(us) haec optanda bona maxime Pax Libertas et Concordia – Dobra najbardziej dla państw pożądane to pokój, wolność, zgoda.

Historia przedbramia sięga roku 1379, kiedy wraz z rozwojem broni palnej postanowiono wzmocnić obronę Bramy Długoulicznej prowadzącej do głównego traktu miasta. Powstała masywna wieża o grubości murów 5 metrów, od Bramy Długoulicznej dzieliła ją fosa. Pracami kierował główny budowniczy miasta Henryk Ungeradin. Wraz z rozbudową gdańskich fortyfikacji postanowiono wykopać następną zewnętrzną fosę przed licem wieży. Samą wieże podwyższono do trzech ceglanych kondygnacji a nad nowo powstałą fosą wybudowano most, otoczono go wysokim murem który wieńczyły blanki. Most kończyła ściana z przejazdem i flankującymi go dwiema cylindrycznymi wieżami.Samą wieżę systematycznie podwyższano, aby mieć lepszy ogląd na przedpole całego kompleksu. W roku 1506-1509 mistrz Heinrich Hetzel podwyższył ją widocznymi do dziś kotarowymi blędami. Całość została zwieńczona dachem namiotowym, a w narożach ustawione zostały strzeliste wieżyczki. Wieżyczki i dach spłonęły podczas sporu Gdańska z nowo wybranym Polskim Królem Stefanem Batorym w 1577 roku.Z rozwojem sztuki militarnej powstały w XVI nowożytne fortyfikacje Gdańska, zespół średniowiecznego przedbramia stracił swoje funkcje obronne na rzecz Bramy Wyżynnej i wybudowanych wraz z nią umocnień bastionowych. W 1586 roku przedbramie stało się więzieniem, wspomniana ściana wjazdowa została wyburzona a w jej miejsce stanął budynek w którym urzędował kat oraz swe pomieszczenie miała izba sądownicza. Przebudową kompleksu kierował Antoni van Obberghen. Całości nadano cechy nowożytne, szczyty ozdobiono rzeźbami Wilhelma van der Meera, wówczas uzyskano wygląd całości widoczny dzisiaj.

Dwór Bractwa Świętego Jerzego był siedzibą najznamienitszych Gdańszczan z pochodzenem szlacheckim, posiadających własny herb, którzy pragnęli żyć jak rycerze. Celem bractwa było kultywowanie zwyczajów i ideałów rycerstwa. Bractwo początkowo swoje miejsce zebrań miało w Dworze Artusa, potem postanowiono wybudować własną siedzibę. Wybór miejsca nie był przypadkowy, przedtem w tym miejscu organizowano turnieje strzeleckie i uczono się szermierki. Budynek powstał w roku 1494 w stylu gotyckim, zaprojektowany przez Jana Glothaua. W przyziemiu mieściła się strzelnica dla łuczników i magazyn sprzętu łuczniczego. Na pierwszym piętrze usytuowano salę zebrań bractwa, celebrowania ważnych uroczystości, biesiad i przedstawień teatralnych. w roku 1566 na kopule wieńczącej budynek ustawiono figurkę świętego Jerzego zabijającego smoka. Bractwo rozwiązało swoją działalność w 1798 roku, budynek przeszedł na własność miasta. Na parterze umieszczono siedzibę straży wojskowej, na piętrze szkołę sztuk pięknych. W końcu XIX wieku przywrócono pierwotny wygląd budynku.