Zlewisko trzech rzek: Motławy, Starej Raduni i Czarnej Łachy

Zabytkową atrakcją i wizytówką Koszwał jest dom podcieniowy z 1792 roku. Jest to najlepiej znany obiekt zabytkowy na terenie gminy. Ozdobą domu są przede wszystkim trzy bogate szkieletowe szczyty wypełnione małą cegłą, tzw. holenderką. Jego podcień wsparty jest na siedmiu słupach. Do sieni prowadzą barokowe drzwi. Układ wnętrza, z niewielkimi zmianami, jest pierwotny. Dodatkowym elementem dekoracyjnym są dwa potężne kasztanowce rosnące po obu stronach podcienia.

Pod koniec lat 90-tych XX wieku, w centrum Koszwał, w miejscu dawnego kościoła luterańskiego stanął obiekt sakralny o stylizowanych cechach gotyckich. Na zewnętrznych ścianach kościoła stworzono lapidarium 5 zabytkowych płyt nagrobnych, które zostały przypadkowo odnalezione w 1998 r. Płyty z XVII i XVIII wieku były umieszczone w posadzce ówczesnego luterańskiego kościoła, nad kryptami najzamożniejszych gospodarzy, tzw. gburów. Przy każdej z nich znajduje się tablica informująca do jakiej rodziny należała płyta, kto spoczywał w krypcie oraz kiedy zmarł.

Dom podcieniowy zbudowany został w 1731 roku. Podcień został podparty na ośmiu słupach podpierających piętro z ozdobną elewacją o konstrukcji szkieletowej, co nadaje mu charakterystyczne cechy budynków należących do osadników olęderskich. Ilość słupów w podcieniu mogła wynosić od czterech do nawet dziewięciu sztuk, co świadczyło o zamożności właściciela, a dokładnie o powierzchni posiadanej ziemi licznej we włókach. Wewnątrz nad drzwiami do sieni wyryto inicjały właścicieli oraz rok budowy. W sieni można zobaczyć ozdobną, drewnianą galerię, która prowadzi do pomieszczeń na piętrze. Na początku XIX wieku drewniane ściany domu zostały zastąpione murowanymi, wypełnionymi drobną cegiełką (tzw. holenderką), i otynkowano. Odnowiony zabytek wpisuje się w ciąg działań służących ożywieniu Szlaku Mennonitów, biegnącego z Gdańska przez Żuławy Gdańskie.

Dawni mieszkańcy Koszwał byli ludźmi zamożnymi. Jednym z przejawów ich bogactwa, obok domów podcieniowych są również kamienne płyty nagrobne z XVI - XVIII wieku. Niegdyś przykrywały one wnętrza rodzinnych grobowców najzamożniejszych gospodarzy we wsi. Płyty te były nie mniej okazała od tych, które w tym samym czasie zamawiali dla siebie średniozamożni gdańscy mieszczanie. Od tamtych różni je tylko to, że zamiast herbów rodzinnych umieszczali na nich znaki własnościowe swoich gospodarstw lub ozdobne inicjały. Na przełomie XVII i XVIII wieku ze względów sanitarnych zaprzestano chowania zmarłych w grobowcach wewnątrz kościołów. Prawdopodobnie podczas remontu nieistniejącego kościoła w Koszwałach znajdujące się w nim krypty zasypano a płyty nagrobne przeniesiono na zewnątrz świątyni. Zostały one ponownie odkryte w 1998 roku w trakcie prac budowlanych przy nowym kościele, a następnie poddane konserwacji i rekonstrukcji. W lapidarium znajduje się między innymi płyta nagrobna Przysiężnego Grobelnego z Żuławy Steblewskiej.

Cmentarz powstał na przełomie XVIII i XIX wieku. Jest cennym przykładem sztuki cmentarnej, a także typowej lokalizacji cmentarza jako części zagospodarowania żuławskiej wsi.

Nazwa wsi pochodzi od krępy - suchej wyniosłości wznoszącej się ponad moczarami. Jedna z najstarszych informacji na temat Krępca pochodzi z 1338 roku. W XV wieku we wsi istniał majątek należący do gdańskiego szpitala św. Elżbiety i zakonu brygidek. Od II połowy XVI wieku wieś zamieszkiwali poza rodowitymi mieszkańcami osadnicy holenderscy, głównie menonici, sprowadzeni tu w celu rekultywacji gruntów po gwałtownych powodziach. Po utworzeniu Wolnego Miasta Gdańska, wieś zarówno latem jak i zima słynęła jako miejsce niedzielnego wypoczynku dla mieszkańców Gdańska i turystów. Po rzece regularnie pływał niewielki statek turystyczny, kursował prom, można było wynająć łodzie wiosłowe, zaś zima odwiedzający jeździli po rzece na łyżwach. We wsi zobaczyć można domy podcieniowe oraz pomenonickie zagrody. W Krępcu rzeka Motława łączy się, z największym ze swych dopływów, Starą Radunią, oraz mniejszą rzeką Czarną Łachą. Z tego względu miejscowość ta cieszy się popularnością wśród wędkarzy. Przez wieś przebiegają trzy szlaki turystyczne: Szlak Menonitów, Szlak Motławski i Szlak Kajakowy.

Przystań w Błotniku jest częścią Żeglarskiej Wielkiej Pętli Żuławskiej, która wiedzie od Gdańska przez Błotnik do Białej Góry, Malborka, Elbląga, portów Zalewu Wiślanego i przez Szkarpawę oraz Przegalinę do Błotnika. Oficjalne otwarcie przystani nastąpiło 4 czerwca 2012 roku. Przystań znajduje się na początku Martwej Wisły. Budynek klubowy usadowiono na palach nad wodą. Na brzegu jest rozległy parking i plac na jachty, które mogą tu zimować. Miejsca do cumowania jachtów przy długich pomostach mają zasilanie w wodę pitną oraz energię elektryczną. Przed inauguracją sezonu żeglarskiego 2013 spodziewane jest otwarcie 23-metrowej wieży widokowej Żuławskie Oko. Z wieży widoczne będą nadbałtyckie plaże na Wyspie Sobieszewskiej, ujście Wisły oraz Żuławy wraz z infrastrukturą melioracyjną i kanałami odwadniającymi.