Zlewisko trzech rzek: Motławy, Starej Raduni i Czarnej Łachy

Wykonana w 1792 roku przez Jakuba Jentzna, została ufundowana przez sołtysa z Dziewięciu Włók. Dzwonnica jest konstrukcji drewnianej, oszalowanej deskami. Półkoliste otwory bramne posiadają dwuskrzydłowe wrota. Piętro nakryte jest czterospadowym dachem zwieńczonym iglicą. Dzwonnica stoi w miejscu nie istniejącego gotyckiego kościoła i przyległego do niego cmentarza. Decyzją z dnia 27 października 1973 roku dzwonnicę wpisano do rejestru zabytków. Budowla została wyremontowana w 2006 roku.

Zabytkową atrakcją i wizytówką Koszwał jest dom podcieniowy z 1792 roku. Jest to najlepiej znany obiekt zabytkowy na terenie gminy. Ozdobą domu są przede wszystkim trzy bogate szkieletowe szczyty wypełnione małą cegłą, tzw. holenderką. Jego podcień wsparty jest na siedmiu słupach. Do sieni prowadzą barokowe drzwi. Układ wnętrza, z niewielkimi zmianami, jest pierwotny. Dodatkowym elementem dekoracyjnym są dwa potężne kasztanowce rosnące po obu stronach podcienia.

Pod koniec lat 90-tych XX wieku, w centrum Koszwał, w miejscu dawnego kościoła luterańskiego stanął obiekt sakralny o stylizowanych cechach gotyckich. Na zewnętrznych ścianach kościoła stworzono lapidarium 5 zabytkowych płyt nagrobnych, które zostały przypadkowo odnalezione w 1998 r. Płyty z XVII i XVIII wieku były umieszczone w posadzce ówczesnego luterańskiego kościoła, nad kryptami najzamożniejszych gospodarzy, tzw. gburów. Przy każdej z nich znajduje się tablica informująca do jakiej rodziny należała płyta, kto spoczywał w krypcie oraz kiedy zmarł.

Dom podcieniowy zbudowany został w 1731 roku. Podcień został podparty na ośmiu słupach podpierających piętro z ozdobną elewacją o konstrukcji szkieletowej, co nadaje mu charakterystyczne cechy budynków należących do osadników olęderskich. Ilość słupów w podcieniu mogła wynosić od czterech do nawet dziewięciu sztuk, co świadczyło o zamożności właściciela, a dokładnie o powierzchni posiadanej ziemi licznej we włókach. Wewnątrz nad drzwiami do sieni wyryto inicjały właścicieli oraz rok budowy. W sieni można zobaczyć ozdobną, drewnianą galerię, która prowadzi do pomieszczeń na piętrze. Na początku XIX wieku drewniane ściany domu zostały zastąpione murowanymi, wypełnionymi drobną cegiełką (tzw. holenderką), i otynkowano. Odnowiony zabytek wpisuje się w ciąg działań służących ożywieniu Szlaku Mennonitów, biegnącego z Gdańska przez Żuławy Gdańskie.