Kompleks Turystyczno-Rekreacyjny "kaszubskie Oko" to obiekt powstały w 2006 r. oferujący szereg atrakcji dla turystów odwiedzających gminę Gniewino. Architekturę kompleksu zaplanowano w formie oka a najwaźniejszym jego elementem jest "źrenica" w postaci Wieży Widokowej o wysokości 44 m. Aby zobaczyć górny zbiornik Elektrowni wodnej Żarnowiec, Jezioro Żarnowieckie, farmę 18 wiatrakow lub statki pływające po Bałtyku wystarczy pokonac 212 stopni lub wjechac windą. Punkt widokowy położony jest na wysokości około 150 m n.p.m. Sama wierża ma kształt klepsydry z centralnym trzonem, wokół którego wspinają się ku górze spiralne schodki. Podstawa wieży jest zielony kopiec z balustradami, w ktorego wnętrzu znajdują się pomieszczenia biurowe.Rekreacyjne elementy plenerowe "Kaszubskiego Oka" to przede wszystkim pole do mini-golfa wyposażone w 18 stanowisk, plac zabaw w wersji standardowej oraz w postaci "okrętu pirackiego", tereny spacerowe, grill i pole szachowe. Całość uzupełnia otaczający wieże ogrod z dwoma oczkami wodnymi, w których ustawione są fontanny. A dorosłych dzieci przyciągnie pewnie uwagę Restauracja "Kaszubskie Oko" oraz mała gastronomia.

W XVII wieku w okolicach Rozewia rozbił się szwedzki statek. Cała załoga wraz z kapitanem zginęła, ocalała tylko córka kapitana, którą uratował miejscowy rybak. Zrozpaczona, zamieszkała w Rozewiu i postanowiła co noc rozpalać ognisko na wzgórzu, aby zapobiec podobnym tragediom. Niektórzy mówią, że pomagała jej w tym miejscowa ludność. Córka kapitana paliła ogniska każdej nocy aż do swojej śmierci. Prawdopodobnie statek rozbił się o skałę, zwaną przez rybaków "diabelską skałą" lub "czarcim kamieniem", pod którą, zgodnie z opowiadaniami, diabeł topi wszystkie obiekty w jego zasięgu.Latarnia morska w Rozewiu została wybudowana w 1822 roku na miejscu wcześniejszej, drewnianej konstrukcji, która ponoć istniała od XVII wieku. Z powodu otaczającego ją lasu, była dwukrotnie podwyższana: w 1910 roku i 1978 roku, aż osiągnęła wysokość 32,7 metrów. Przed wojną latarnię odwiedzał Stefan Żeromski, dlatego nosi jego imię.W 1961 roku urządzono w latarni niewielką ekspozycję poświęconą pisarzowi, którą później rozszerzono o wystawę "Z dziejów latarnictwa morskiego". W miesiącach od maja do września ekspozycje muzealne są udostępnione turystom w godzinach 10-14 i 15-18. W pozostałych miesiącach zwiedzanie jest możliwe jedynie po wcześniejszym umówieniu.Graniasta latarnia powstała w 1875 roku jako obiekt pomocniczy. W 1910 roku, po podwyższeniu starszej latarni, została wygaszona. Obok niej znajduje się obelisk upamiętniający objęcie wybrzeża morskiego przez Polskę oraz popiersie Żeromskiego.

Jedną z atrakcji Wejherowa, jest Pałac Przebendowskich i Keyserlingków, ktoremu ostateczny kształt nadano w połowie XIX wieku. Obecnie prezentuje sobą styl neogotycki z wyrażnymi elementami renesansu. Bryła budynku, nietypowa dla pałaców Pomorza, kształtem i wyglądem nawiązuje do willi południowych Włoch.W pałacu obecnie mieści się muzeum, ktore gromadzi i upowszechnia kaszubskie oraz pomorskie zabytki pismiennicze i muzyczne, a także związane z nimi inne dobra kultury. W muzeum zgromadzono ponad 100 tysięcy eksponatow, w tym: wysokiej wartości historycznej materiały żródłowe, dzięki którym możliwe jest poznanie dziejów Wejherowa, nawet dokumenty z autografami rodu Wejherow. Odbywają się tu wystawy, konkursy literackie, konferencje, spotkania z tworcami i działaczami regionalnymi, koncerty, promocje książek.Pałac jest budynkiem parterowym z piętrem w dachu, wysoko podpiwniczonym, trzyskrzzydłowym, o dziedzińcu otwartym w strone mista, na północ. Główne skrzydło wyróżniają centralne facjatki osłonięte schodkowymi attykami, podobnego kształtu szczyty i attyki wieńczą skrzydła boczne. W elewacji ogrodowej na osi krotkiej znajduje się też taras i balkonik. Pałacowe wnętrza zachowały układ amfiladowy i oryginalną stolarkę. Głowne sale zdobią stuikow sufity i z XIX wieku malowidła ścienne w stylu pompejańskim, przedstawiające śródziemnomorskie pejzaże. W kilku pomieszczeniach zachowały się oryginalne kominki.

Utrzymany w stylu angielskim, pełen egzotycznych drzew, alejek, kanałów i miejsc przystankowych do wypoczynku. Przestronny, wypielęgnowany park otaczający rezydencję jest od niej starszy. Powstał na bazie ogrodów dworskich i mieszczańskich, więc wystepuje w nim imponujący starodrzew liczący 300 - 400 lat. Ze względu na wiek, rozbudowaną sieć stawów, oraz urozmaiconą szatę roślinną. Wejherowski park przyrównywany jest do tego w Gdańsku Oliwie.

Kolekcja uznawana za jedną z największych w europie. Liczy bowiem 6,5 tysiąca gatunków i ponad 2 miliony egzemplarzy. Trudno uwierzyc że wszystko zaczęło się 40 lat temu od doniczki z kaktusem na parapecie. Znajomość z innym milośnikiem kaktusów zaowocowała sprowadzeniem z Hamburga pierwszych nasion z Hamburga. I tak z czasem kujące roślinki wyparły nasze rodzime warzywa i kwiaty. W 1982 roku kaktusy i sukulenty zajmowały już całą powierzchnie gospodarstwa 1266 m2 szklarni i uprawy gruntowej. Wśród całości na uwagę zasługują odmiany teksańskie o wysokości ponad 7 metrów oraz "fotele teściowej" - okrągłe kaktusy o średnicy jednego metra, a także bardzo żadko kwitnące w kolekcji Haageocerus versicolor i z kwitnącą podkładką Cereus peruvianus.Kolekcja w Rumii była wiekokrotnie nagradzana na różnych krajowych i międzynarodowych wystawach. Swoja siedzibe mam tutaj Gdański Oddział Polskiego Towarzystwa Miłośników Kaktusów. Atrakcyjne miejsce na Wybrzeżu, bardzo często odwiedzane przez liczne wycieczki. Jako pamiątkę z nad morza można tu nabyć kującą roślinkę.

Pomost cumowniczy z przyczółkiem. Żelbetowy pomost stały o dł. 26 m. Pokład pomostu drewniany. Pomost pływający o dł. 36 m. Szerokość drewnianego pokładu 2,40m.

Amfiteatr, w którym odbywają sie koncerty i imprezy kulturalne i regionalne. Organizowane między innymi przez Wejherowskie Centrum Kultury, głównie w okresie letnim.

Pamiątki poniemieckie z czasow II wojny światowej, ze wzgórza o wysokości 92 metrów nad poziomem morza można podziwiać panoramę Rumi, północną część Gdyni oraz Zatkoę Pucką.

Na pustkach za wsią, zwanych Głodnicą, zachował się niepozorny, murowany budynek szkoły pruskiej z 1901 r. Szkoła powszechna funkcjonowała w nim do 1975 r., później kilkakrotnie zmieniano przeznaczenie budynku, aż w 1991 r. - z inicjatywy mieszkańców wsi urządzono w nim szkołę podstawową z kaszubskim językiem wykładowym. W szkole mieści się też niewielka wystawa etnograficzna, przed nią zaś stoi pomnik postaci literackiej szlachcica Macieja Nitki-Głódkowskiego.

Muzeum narodziło się z bezinteresownych działań lokalnych patriotów - miłośników ziemi lęborskiej. Mieści się w zabytkowej kamienicy z początku XX wieku. Budynek ten wzniesiono w miejscu rodzinnego domu Paula Nipkowa, jednego z najbardziej znanych lęborczan, nazywanego ojcem telewizji – wynalazcy aparatu służącego do przesyłania obrazu na odległość (tzw. tarczy Nipkowa). Muzeum jest placówką o profilu historyczno-archeologicznym eksponującą swoje zbiory na trzech kondygnacjach. Od końca XIX w. gromadzi oni pamiątki związane z dziejami regionu, jego zabytkami i mieszkańcami, w zbiorach: popielnice twarzowe kultury pomorskiej, rzabytki rzemiosła artystycznego, meble gdańskie, militaria, medale, numizmaty ze skarbem monet z XV wieku, galeria sztuki współczesnej. Na trzecim piętrze w gabinecie znajduje się ekspozycja poświęcona wynalazcy przesyłania obrazu na odległość. Obecna technika przesyłania obrazu na odległośc to efekt pracy wielu zespołow naukowców, lecz pionierem tej techniki był Paul Nipkow. Sonstruował on urządzenie zwanę tarczą lub dyskiem Nipkowa. Dwie tarcze obracające się równocześnie z otworami wykonanymi wzdłuż spiralnej linii, źródło światła i fotokomórka, która była cząstką światłoczułego selenu - to początek "mechanicznej" telewizji. Wynalazek doczekał się patentu w 1884 roku.Część pamiątek muzum eksponowana była na korytarzach nowego ratusza, zaś w 1925 r. w gmachu starostwa urządzono stałą wystawę. Z początku muzeum miało charakter społeczny i było prowadzone nieodpłatnie przez lokalnych społeczników. W 1945 r. część zbiorów uległa rozproszeniu. Resztę zgromadzono w kamienicy stojącej we wschodniej pierzei rynku (ul. Młynarska 14-15), gdzie muzeum mieści się do dziś.