Dom podcieniowy w Markusach, datowany na rok 1789, położony jest malowniczo na cyplu nad rzeką Tiną. Został zbudowany dla właściciela o inicjałach B.P., a w XIX i XX wieku przeszedł liczne remonty. Ostatnim właścicielem przed 1945 rokiem był Otto Goertz, o czym świadczą jego inicjały „OG” oraz data remontu „1934” widniejące na chorągiewce szczytowej. Dom wraz z budynkami gospodarczymi tworzy zagrodę olęderską w typie wzdłużnym. Budynek mieszkalny jest drewniany, otynkowany, a jego charakterystyczna ryglowa, oszalowana pionowo wystawka oparta jest na pięciu drewnianych kolumnach. Podcień został podzielony na dwie części za pomocą oryginalnej drewnianej barierki z furtką. Szczyt wystawki wieńczy naszczytnik i chorągiewka z datami budowy „1789” i remontu oraz inicjałami właścicieli „BP” i „OG”. Wnętrze domu zachowało oryginalny układ pomieszczeń, w tym czarną kuchnię umieszczoną centralnie oraz wielką izbę w południowo-wschodnim narożniku, gdzie znajduje się zabytkowy piec kaflowy z „baldachimem” i oryginalna szafa wnękowa. Do budynku przylegają gospodarcze zabudowania – murowana obora kryta trzciną oraz drewniana stodoła.

Wieś Klecie została założona w XIV wieku, a w XVI wieku sprowadzono tu osadników holenderskich. W 1868 roku wieś liczyła 135 mieszkańców, z czego 11 było mennonitami.W Kleciu zachowała się w znacznym stopniu historyczna zabudowa i układ przestrzenny. W XVIII wieku we wsi wzniesiono dom podcieniowy, który na początku XIX wieku został rozbudowany.Dom podcieniowy, zlokalizowany w centrum Klecia, to dwukondygnacyjna budowla na planie prostokąta, z konstrukcją ryglową. Wystawkę wspiera dziewięć drewnianych słupów, połączonych profilowanymi mieczami, tworzącymi arkady. Budynek nakryto dwuspadowym dachem, który około stu lat później, w wyniku rozbudowy od strony zachodniej, przekształcono w formę zbliżoną do kwadratu.Dom został wzniesiony w 1750 roku, prawdopodobnie przez cieślę Dawida Zimmermanna (niektóre źródła podają, że był on także właścicielem domu) lub przez George’a Pöcka. W kolejnym stuleciu obiekt rozbudowano, a w następnych dekadach przeprowadzano kolejne remonty. Około 1880 roku posiadłość nabył Johannes Wiehler, a jego potomkowie zamieszkiwali tu aż do końca II wojny światowej.Na belce oddzielającej piętro od poddasza widnieje inskrypcja: „David Zimmermann hat bauen lassen dieses Haus, Gott segne die da gehen ein und aus. Hat er nicht gebaut nach seines Nachfahrts Sinn, so bau er sich ein besseres hin.” (David Zimmermann kazał zbudować ten dom, niech Bóg błogosławi tym, którzy wchodzą i wychodzą. Jeśli nie zbudował według zamysłu potomków, niech budują lepszy.)Ciekawostką jest fakt, że w Kleciu podcień nie znajduje się na ścianie frontowej, lecz stanowi przedłużenie ściany szczytowej, co stanowi jeden z dwóch takich przypadków na Żuławach.

W miejscowości Jezioro znajduje się jeden z najbardziej malowniczych mostów zwodzonych na Żuławach, szczególnie popularny wśród fotografów. Zbudowany w 1895 roku, most ma całkowitą długość 39,2 metra, co czyni go jedną z najstarszych zachowanych konstrukcji tego typu w Polsce. Usytuowany nad rzeką Tiną, jest trzyprzęsłowy, z centralnym, ruchomym przęsłem dwuskrzydłowym wykonanym z nitowanej blachownicy. Mechanizm podnoszenia przęsła opiera się na korbach i łańcuchach, które działają poprzez system przekładni i kół zębatych.

Neogotycka świątynia rzymskokatolicka, zbudowana w 1890 roku, pierwotnie służąca wspólnocie mennonickiej. Stanowi kościół filialny parafii św. Michała Archanioła w Zwierznie. Powstał po powodzi z 1888 roku, która zniszczyła mennonicki dom modlitwy w pobliskich Markusach. Kościół ma prostokątny plan, z jednonawowym wnętrzem i niewielkim prezbiterium. Charakterystyczną cechą budowli jest sygnaturka umieszczona na szczycie oraz sterczyny zdobiące narożniki. Obok kościoła wznosi się murowana dzwonnica. Przy świątyni znajduje się cmentarz mennonicko-ewangelicki, otoczony zielenią i obsadzony alejami lipowymi. Zachowały się tam fragmenty stel i nagrobków.