Ciężki schron bojowy, przeznaczony dla broni maszynowej. Budowę schronu rozpoczęto 15 maja 1939 roku i do dnia wybuchu II wojny światowej uzyskał on gotowość bojową, jednak prace wykończeniowe trwały do dnia kapitulacji Rejonu Umocnionego Hel. Grubość ścian zewnętrznych: 100-180 cm. Grubość pancerzy w ścianach 25-120 mm. Grubość kopuły pancernej 180 mm. Uzbrojenie schronu składało się z dwóch ckm-ów. Jeden był umieszczony w kopule pancernej, z możliwością prowadzenia ognia przez trzy strzelnice. Zasięg umożliwiał wspieranie sąsiadujących schronów "Sabała" i "Sęp". Drugi ckm był przeznaczony do prowadzenia ognia skośnego, wzdłuż drogi gruntowej. Dodatkowo obrona mogła być prowadzona przez cztery strzelnice służące do prowadzenia ognia rkm. Wejście do obiektu było bronione przez dwie strzelnice wewnętrzne. W czasie nocnych działań przeciwnika wydmy oświetlane były przez flary wystrzeliwane z rakietnicy przez specjalną wyrzutnie, a drogę oświetlał opancerzony reflektor schowany we wnęce na bocznej ścianie. W obiekcie oprócz pomieszczeń bojowych znajdowały się: kwatera załogi, magazyn, WC, maszynownia (generatory prądu, filtry powietrza i akumulatorownia. W celu ochrony przed bronią chemiczną w schronie utrzymywane było nadciśnienie.
