Zapewne już w 1274 r. otaczały teren podzamcza mury obronne z kamienia polnego. Mury te, dochodzące do 5 m wysokości, rozbudowano po 1320 r., a w XV wieku nadbudowano cegłą. Miasto otaczał mur obronny o wysokości do 8 m i grubości do 2 m. Dla wzmocnienia obronności w paśmie murów umieszczono 22 baszty i 2 bramy miejskie, które prawdopodobnie miały rozbudowany system przedbramia. Dwie baszty narożne w XV w. wyburzono, stawiając w tym miejscu basteje. Od strony północnej broniły miasta mury obronne zamku z Bramą Wojewody. Od strony południowej dostępu do miasta broniły także poza murami, jezioro i bagna. Obronność murów od strony zachodniej i północnej wzmacniały stromo opadająoe skarpy, które na odcinku północnym w
XVI w. specjalnie ufortyfikowano. Do naturalnych walorów obronnych miasta zaliczyć należy rzeczkę Wietoisę, która opływa miasto i zamek od strony północnej i zachodniej. W średniowieczu tworzyła rozlewiska i bagna, dodatkowo utrudniające dostęp. Zachowane baszty i fragmenty baszt wskazują na odmienność w kształcie, wielkości i budulcu poszczególnych budowli.